Skiën, snowscooter en noorderlicht

Zoals beloofd is het vandaag een prachtige zonnige dag. Het blijft raar dat de dagen zo kort zijn. De zon komt hier op om 9 u en gaat alweer onder om 16.20 u. Maar dat is nog niets vergeleken bij januari, wanneer het maar van 11 tot 13 licht is.

We willen graag de pistes verkennen, dus huren skies, kopen een pas en gaan op pad. De lift is echt maar 50 meter lopen. Vanaf de eerste lift moet je wel nog een keertje naar beneden skiën om de meest linkse lift te pakken (lopen kan natuurlijk ook), omdat die aansluiting geeft naar het volgende dal. Maar dat is een makkie!. De kwaliteit van de sneeuw en de pistes is perfect en het is overal heerlijk rustig. We zien soms wel 10 minuten helemaal geen andere skiërs. We skiën door een prachtig landschap, dat ook steeds weer anders is. Besneeuwde bossen, open vlaktes met die buitenaards aandoende torentjes (waarvan wij dus denken dat er een boom in verstopt zit), steeds weer anders en allemaal mooi. De liften zijn wel voornamelijk ankertjes. We hebben 2 gondels ontdekt en 2 stoeltjesliften, maar alles werkt prima. Als we dorst krijgen, gaan we op zoek naar een koek-en-zopie en spotten al snel een klein zeshoekig hutje, waar rook uit de schoorsteen komt en ook mensen naar buiten komen. Het lijkt ons wel erg klein, maar vooruit, dat is eigenlijk wel zo leuk en een colaatje gaat er intussen wel in. Wanneer we binnenkomen, zien we centraal een groot vuur omringd door bankjes bekleed met dierenvellen en een grote verkoolde ketel aan een haak boven het vuur. We zijn weer in een "kota" beland en nu we weten waarop we moeten letten, zien we ze overal. De bedoeling is dus dat je je eigen worst en prikker meeneemt, en ter plekke je worst roostert en een drankje opwarmt in de ketel. Ook zelf meenemen natuurlijk.

Ik begrijp opeens waarom de supermarkt zo'n grote worstenafdeling heeft en ook waarom de toeristenwinkeltjes vorken op een telescoopstok verkopen :-)

Uiteindelijk drinken we koffie in een heel bijzonder restaurant op de piste. Een 8-hoekig gebouw, met rondom een veranda, dat helemaal wit is van de sneeuw en het ijs. Dit ligt dan ook weer in zo'n buitenaards landschap met allemaal van die sneeuwtorens. Apart hoor!

Daarna skiën we weer door tot een uur of 17. We hebben een klein beetje haast want onze sneeuwscooterexcursie vertrekt om 19 u. We eten een snelle pizza en lopen tegen 19 u naar Zero Point, het centrale punt waar we zullen worden opgehaald. Er staan allemaal mensen op straat naar de lucht te kijken en waarempel, het noorderlicht is te zien! Niet groen, zoals we verwacht hadden, maar eerder wit-grijs. Maar in elk geval duidelijke bewegende figuren door de lucht. Daarvoor hoef je dus niet perse op excursie.

We werden opgehaald door een grote bus, waarin zeker al 30 mensen zaten. We waren niet de enigen die gedacht hadden dat vandaag een goede dag zou zijn voor een noorderlicht-excursie. Al snel werden we gedropt bij een huis, waar de sneeuwscooter verhuur gevestigd was. Iedereen moest voorzien worden van passende warme kleding en dat leverde voor zo'n grote groep nogal wat consternatie op. Fer en ik kregen allebei een soort motor rijders salopette aan, wat er nogal belachelijk uitzag. Fer zijn schoenen werden afgekeurd en hij kreeg hele grote stoere boots, compleet met geitenwollen sokken. Vervolgens moest iedereen nog een balaclava en een helm en konden we op pad.

We kregen instructie over de besturing van de sneeuwscooter en vervolgens mocht iedereen starten. Overal was nog wel wat mis, die van ons bleef bijvoorbeeld maar piepen, maar toen bij iedereen alles verholpen was, konden we echt op pad. Eén voor één mochten we vertrekken, waarbij er een afstand van 30 m tussen 2 scooters gehouden moest worden. Zeker in het begin schoten we niet erg op, want zodra er bij één scooter iets mis was, moest de hele groep stoppen. Maar uiteindelijk waren we toch lekker op pad. Een sneewscooter zit heerlijk. Lekker stevig, heerlijke vering, comfortabel zadel. Soms hing hij wel wat scheef, maar ze schijnen niet makkelijk om te vallen, dus daar hebben we maar op vertrouwd. Fer heeft gereden en vertelde dat de scooter vooral het spoor van de scooter voor hem volgt. Je kunt natuurlijk wel uit het spoor sturen, maar dat gaat best zwaar. Met een vaartje van tussen de 30 en 50 km/u reden we een klein uur, totdat we bij de rand van een bos moesten parkeren. We begrepen het niet goed, want in het bos kun je het noorderlicht niet zien toch? Maar onderweg hadden we ook niets bijzonders meer gespot in de lucht, dus we besloten er maar op te vertrouwen. Al snel belandden we weer in een kota, dit keer een vrij grote. We werden voorzien van vorken en worsten en toen kon iedereen zich verdringen om het vuur om zijn of haar worst gaar te krijgen. We waren er niet erg goed in. Ik zag behoorlijk wat verkoolde worsten. Die van ons waren niet verkoold, maar ook niet helemaal warm van binnen. Tijdens het roosteren van de worsten werd ook bessenlimonde opgewarmd in de ketels die we al eerder hadden gezien. Het klinkt gek, warme limonade, maar het was erg lekker. Vervolgens mochten we nog even het bos in "om het noorderlicht te zoeken". En inderdaad, na een minuut of 10 begon een heel spektakel in de lucht. We lagen met zijn allen op onze rug in de sneeuw, om te kijken en foto's te maken. Nog steeds zag het noorderlicht er vooral wit-grijs uit, maar op de foto's was het inderdaad groen. Dat komt omdat wij kleuren zien met de kegeltjes-cellen in ons netvlies, maar die zijn niet erg lichtgevoelig. De staafjes in het netvlies zijn wel lichtgevoelig en zien het noorderlicht dus eerder, maar staafjes zien alleen zwart-wit.

Na een half uurtje kijken gingen we weer op pad. Iedereen had de sneeuwscooter nu in de vingers en het ging allemaal een stuk vlotter. We maakten nog een stop aan de rand van een meer, maar met het blote oog zag je niet veel meer. Fer heeft nog wel mooie opnames gemaakt met zijn camera op statief en een sluitertijd van 50 seconden.

Tegen een uur of 23.30 waren we voldaan en tevreden weer thuis. De tour zou maar tot 21 u duren, maar met zo'n grote groep had alles wat meer tijd gekost. Een compliment aan de Finnen dat ze zich er niet makkelijk vanaf hadden gemaakt!