Dag 7, de Blue Lagoon

Het is weer een dag voor Scoopy, onze gemotoriseerde tweevoeter. Een thema op veel van onze reizen is bekende filmplekken bezoeken. Zo ook vandaag, alhoewel dan alleen in naam. We gaan namelijk naar de blue lagoon. Voor degene onder jullie die de film kennen, is het niet moeilijk in te schatten hoe ons verwachtingspatroon eruitzag. Heel kort door de bocht, prachtig groen-blauw water in een magische omgeving. Perfect voor een romantisch ritje voor twee op scoopy. Voor de volledigheid gaan we naar ‘blue lagoon 2’ en dat had al enige vraagtekens moeten creëren want kennelijk zijn er meerdere, om precies te zijn maar liefst 6.

We tuffen er vrolijk op los met onze zwarte en rode helm die rechtstreeks van de intertoys vandaan lijken te komen. De bandjes extra strak anders waaien ze af, komen we al gauw bij een t-splitsing. Rechts, caves viewpoints en een verharde weg. Links, veel keien, een stoffige onverharde weg en blue lagoon 2. Wederom wellicht een hint de afslag links te laten liggen. Al stuiterend vervolgen we onze weg, van enige romantiek is weinig sprake meer van. Als de keien niet groot genoeg zijn, dan zijn de gaten dat wel, maar na enig geploeter komen we dan toch na een half uurtje later op de bestemming aan.

Bij de inrit worden we alleraardigst opgevangen door 2 vriendelijke meisjes die graag 10.000 kip per persoon in ontvangst nemen. “Is het cool?” Vraag ik. Een luid gegiechel volgt waarna het meisje een slok van haar drankje neemt zonder verder op de vraag in te gaan. We laten het voor wat het is en rijden vlot door. Al snel komt ons het onmiskenbare geluid van een semi-professionele geluidsinstallatie tegemoet. Met fronsende wenkbrauwen parkeren we en betreden we het terrein.

Ons pittoreske, romantische en prachtige natuurschone blue lagoon is omgetoverd tot een Laotiaans pretpark. Een evenwichtsschommelbrug zonder leuningen over het water, platforms op verschillende hoogtes om vanaf te springen en drommen Aziatische toeristen, volledig gekleed met grote oranje zwemvesten.

In een lichte aanval van paniek slaan we spontaan linksaf in een poging aan dit tafereel te ontsnappen. We volgen een betonnen paadje langs een zoet kabbelend watertje. Boven ons is een houten platform gebouwd met zip-lines. Alhoewel er een houten trap naar het platform leidt, is het duidelijk dat de jungle en de tand des tijds hun effect niet hebben gemist. De attractie is hier duidelijk heelhuids boven- en ook weer beneden komen. Het pad loopt door en wij ook. Het volgende platform ziet er zo mogelijk nog beroerder uit en ook het pad begint steeds meer overwoekerd te raken. Het is duidelijk dat hier al een tijdje niemand meer heeft gewandeld. Een bordje ‘cave’ trekt onze aandacht, ondanks dat het oerwoud steeds meer van het pad heeft teruggevorderd, hebben we nu een doel. We dringen dieper het bos in en zien een donkere, overwoekerde afslag naar waar de grot moet zijn. Een terloops gemaakte opmerking van mij over wat er allemaal voor onze voeten over de grond zou kruipen, mist totaal zijn grappig bedoelde uitwerking. En als ik even later een gigantisch web met bijpassende spin aanwijs is het pleit beslecht. “We draaien om!” Zegt Arjenne resoluut.

We lopen terug naar de vijver met haar spring platforms en schikken ons in ons lot. We nemen aan een van de vele tafeltjes plaats met 2 colaatjes en een zakje chips. Grappig genoeg is het een zakje chips waarbij de smaak in een plastic sausverpakkinkje in het zakje is bijgevoegd. Het water heeft tenminste z’n groenblauwe kleur en we vermaken ons met een groepje Aziaten die van het hoogste platform willen springen. Twee van de vijf krijgen last van angstzweet en wij begrijpen het wel want het is best hoog en zwemmen kunnen ze niet. Na een hoop gegiechel, geven ze er de brui aan en heb ik een kwartier voor Jan Lul met mijn camera paraat gestaan. We hangen nog een tijdje rond en besluiten niet verder te gaan dan pootjebaden, er zijn immers nog vijf blue lagoon’s. Het kan haast niet anders dan dat we een beetje pech hebben gehad met blue lagoon nummer 2.

Met hernieuwde energie spoeden we ons naar blue lagoon 1. Wederom zijn we bij de entree 20.000 kip lichter, maar het mag de pret niet drukken. Eindelijk gaan we zwemmen. De romantiek hebben we allang laten varen, als we maar een beetje relaxed kunnen zwemmen zijn we allang tevreden.

Het water is wederom groen-blauw. De springplatforms zijn verdwenen! Helaas alleen vanwege het feit dat een boom hier als natuurlijk platform dienst kan doen. Het is een klein vijvertje in een groene omgeving afgeschermd door de bergen op de achtergrond. De vijver is omringd door betonnen tafeltjes die allen bezet zijn door locals. De meest vreemde zwemkleding komen we tegen. Geen enkele bestaat uit een gewone zwembroek, badpak of bikini. Legging, meestal zwart met een zwart strak shirtje en daar dan weer een short overheen, zowel voor mannen als voor vrouwen. Dit wordt afgetopt door een zwemvest en waterschoenen, al dan niet aangevuld met een badmuts en zwembril. Het oogt in onze ogen ietwat ludiek. Ook hier staan de mensen elkaar te verdringen om maar uit de boom te mogen springen. En ook hier weigeren ze vrijwel zonder uitzondering dienst, zodra ze aan de beurt zijn. Het leidt tot een boel hilariteit onder het betonnen tafeltjes publiek. De aanmoedigingen zijn niet van de lucht, om de trillende rietjes tot de sprong in het diepe te bewegen.

Vlug en inmiddels een beetje tegen beter weten in, verkennen we de rest van het terrein. We komen de gebruikelijke plastic rommel tegen en vergane bamboe hutjes. Eten durven we er niet en zo vangen we de weg terug aan voor een duik in het zwembad dan maar.

Voor het diner hebben we een echte cultuur snuiver uitgezocht. Een klein authentiek tentje, met gemoedelijke sfeer, was gevuld met 4 Hollandse meisjes, de eigenaar en zijn vrouw die haar baby tot glimlachjes wiegde. De guacamole was helaas op maar het eten was heerlijk en het bier smaakte verrukkelijk. Een prachtig Laotiaans slot van de dag met de keuze van dit Mexicaanse restaurant! Tot morgen!