Rockband en kleine gemene drankjes

Zondag 3 juli

Vandaag is een rustdag. We zwemmen in zee en in het zwembad, allebei een heerlijke temperatuur. Verder lezen we wat. Op zondag komen ook de locals hier genieten van hun rustdag. Ze moeten er wel wat voor betalen, dus het zijn de rijkere locals en verder wat europees-filippijns gemengde koppels met kleine kinderen. Al met al een gezellige drukte. In de loop van de middag besloten we een stuk langs het strand te wandelen en na een half uurtje lopen hoorden we ergens live muziek. Het klonk best lekker, dus we besloten maar even een kijkje te nemen. In een soort tuin, net achter het strand, zat onder een afdakje een band van een mannetje of 8 rockmuziek te spelen. Veder hingen er wat groupies omheen. Het klonk erg goed, dus we bleven even staan luisteren. Dit werd direct opgemerkt, we werden welkom geheten en er werden stoelen gehaald. Vervolgens kwam er een mannetje met drank. Op de typisch aziatische manier. Dat wil zeggen dat er 1 glaasje is voor alle aanwezigen samen. Er is dus 1 iemand die met dat ene glaasje rondgaat en iedereen om de beurt een drankje aanbiedt. Fer was als eerste de klos. Hij kreeg een glaasje met een cognac kleurige vloeistof. Hij trok een vies gezicht nadat hij het gedronken had. Daarna werd het glaasje weer gevuld vanuit een grote kan. Fer gaf het aan mij, dus ik bereidde me voor op het ergste, maar het bleek gewoon water te zijn!?!.  Wat een aanstellerij dacht ik nog. Maar wat blijkt, het systeem is hier iets anders als in Indonesië. Je krijgt eerst iets sterks te drinken en daarna een glaasje water om het weg te spoelen. Daarna was ik echt de klos en kreeg ook iets sterks en daarna water. We waren toch wel benieuwd wat we dronken. Het bleek brandy te zijn van het merk “Light”. Wat er nou precies light aan was is ons niet duidelijk geworden. Het soortelijk gewicht? De kleur? Toen de fles leeg was werden ons gevraagd of we wilden bijdragen (2,50) aan een nieuwe. En daarna kwam er nog een. Vervolgens kwam er een man met een plastic zakje met daarin iets in zilverpapier. Dat bleek de heerlijkste en meest malse kip te zijn die we hier gegeten hebben. Misschien niet heel verstandig om zoiets te eten, maar we hebben het wel gedaan en gelukkig zonder problemen. Tijdens de pauze’s kwamen de bandleden om de beurt met ons kletsen en het was erg gezellig. Op verzoek van Fer werd het Filippijnse nummer “Anak” ook nog gespeeld. Dat staat in Nl in de top 2000. De hele band deed mee, zelfs de man van de drankjes, want hij was de enige die de hele tekst kende.

Heel veel rock-songs, glaasjes light en stukjes kip later zijn we in het donker teruggelopen naar ons hotel, waar we nog net op tijd waren om een duik af te spreken voor morgenochtend.