Hiking dag 3 van Batad naar Banaue

1 juli 2016 - Banaue, Filipijnen

Vrijdag 1 juli en zaterdag 2 juli

Een nieuwe dag kondigt zich aan onder de muziekale begeleiding van een haan, nee twee, oh nu drie. Om een uur of 4 's nachts begint haantje de voorste namelijk al met zijn aankondiging van de nieuwe dag, uit angst de laatste te zijn wordt de kukeleku snel overgenomen door de mede soortgenoten en zo verspreidt de aankondiging van de dag zich als een kakelend vuurtje.
We vinden het allang best als we ons door het smalle deurtje van onze traditionele hut naar buiten wurmen voor een kop koffie en een pannekoek met maple sirop. De zon staat inmiddels al wat hoger aan de hemel als we onze tanden poetsen in de gezamenlijke gootsteen op het erf. De spiegel verraadt een vermoeiende nacht en pijnlijke spieren, maar ook goede moed voor de komende hike.
Ook Jeremiah is er bijna klaar voor als zijn eerste betel noot onder zijn kiezen en later in zijn wangzak verdwijnt. De betel noot wordt aangevuld met een blad van wilde pepermunt, wit poeder van gemalen limestone of gestampte slakkenhuisjes en pruimtabak. Het goedje vereist eindeloos kauwen wat Jeremiah dan ook constant doet. De kleur van het goedje is rood en vrij destructief voor je tanden, een vuurrode lach en vele rode spuugsporen langs het pad zijn het gevolg, wat men al niet doet voor een beetje nicotine. Van doorslikken schijn je erg naar te worden, vandaar al dat gespuug. Het goedje heet hier moma en je krijgt er sterke tanden van, heeft Jeremiah ons uitgelegd. Hoe ze dat nou kunnen denken met al die rotte gebitten is ons een raadsel. Waarschijnlijk toch net niet genoeg moma gekauwd???
Om half negen vertrekken we voor de laatste 3,5 uur hiken. Er volgen nog een aantal panorama foto's, Arjenne maakt nog een aantal kinderen blij met een ballon en ook de ouders kunnen een glimlach niet onderdrukken bij het zien van de blijdschap van hun kind. Zo hiken we langzaam terug naar de bewoonde wereld. Rond 12 uur bereiken we de openbare weg weer, waar een tricycle ons opwacht voor nog een kleine 1,5 uur brommeren terug naar Banaue.
Terugkijkend op 3 dagen en 42 kilometer hiken, hebben we kennisgemaakt met een wereld die nog afgesloten is van de buitenwereld. Slechts bereikbaar te voet en ontoegankelijk voor auto, brommer of fiets. De rijst terrassen leveren in al hun pracht slechts genoeg op voor de dagelijkse voedsel behoefte van de lokale bevolking. Ze leveren niet genoeg op voor de verkoop. Benodigde materialen voor een huis moeten door middel van mankracht omhoog gedragen worden over de stijle bergweggetjes die wij ook hebben genomen. Kinderen beginnen met 7 jaar te helpen op de rijstvelden en de oudjes blijven werken tot fysiek ongemak de stijle tocht omhoog en omlaag niet meer mogelijk maakt. Een telefoon of internet signaal is niet beschikbaar. Maar de mensen zijn echter uiterst vriendelijk en de lach komt gemakkelijk in deze pure en authentieke wereld, ver weg van de moderne vervuiling, voor zolang het nog duurt.
Terug in Banaue besluiten we om ondanks de vermeoidheid toch maar aansluitend de nachtbus terug te nemen naar Manilla. Tien uur lang door de nacht terug naar 1 van de onaantrekkelijkste steden die we kennen. De paar uur die we moeten wachten op het vliegveld brengen we door in de Seatle coffee bar, waar we American style koffie drinken. We slurpen onze koffie latte caramel en de koffie latte almond, die naar bitterkoekjes smaakt langzaam naar binnen en schrijven aan ons reisverslag. Dan mogen we boarden en vertrekken we met een 2 uur durende vlucht naar Dumaguete op Negros.
Aan het begin van de avond belanden we zonder boeking bij Mike's place. De rondbuikige Mike begroet ons al als we zijn oprit opwandelen. Jij moet Alex zijn roept hij me van een afstandje toe. Ik antwoord ontkennend maar geef wel aan dat we een kamer zoeken. Gelukkig zijn er nog 2 beschikbaar, dus ons plekje voor komende 2 nachten is verzekerd. Het kleine resort met 8 kamers ziet er schitterend uit, gelegen direct aan het strand met een prachtig zwembad, bar en restaurant. Ook kunnen we hier eventueel een zogenaamde muck dive doen, wat zoveel betekent als zoeken in het zand naar vreemde zee dieren.
Moe maar zeer voldaan van de afgelopen week vallen we in een diepe slaap. Tot morgen!

Foto’s

2 Reacties

  1. Janna:
    6 juli 2016
    Heerlijk verhaal! Fer ,je schrijft geweldig .Ik ben ontroerd door je schrijfstijl. Wie had dat ooit gedacht dat jij nog eensdit allemaal zou beleven met een ,, geliefde" ( en wat voor een) .Geef haar een knuffel van ons en geniet! J
  2. Annet:
    6 juli 2016
    Weer een schitterend reisverslag! Ik geniet enorm van jullie belevenissen en hoop dat jullie in deze mooie omgeving de pijnlijke spieren laten 'bijkomen' en ook lekker kunnen uitrusten.
    Veel liefs voor jullie tweetjes! Annet XX