Planes, train and autombiles alias planes, buses, taxi's and tricycles

Na nog een regenachtig dagje op het las Cabanas strand was het tijd om door te reizen. Ons plan is om naar Banaue te gaan, in het noorden van Luzon, waar prachtige rijstvelden zijn, waar we een paar dagen doorheen willen wandelen. Het is echter een behoorlijke ondernemning om er te komen. Eerst naar Manilla en vanaf daar een nachtbus van 10 uur naar Banaue en een paar dagen later vice versa. Normaal zouden we eerst met de bus terug moeten naar Puerto Princesa (6 uur) en vanaf daar naar Manilla vliegen maar om wat tijd te sparen besluiten we om op luxe te gaan en boeken we een vlucht met een soort jetset vliegtuig maatschappij (ITI) dat rijke toeristen vanuit el Nido naar Manilla vliegt. We moeten om 7 uur op het vliegveld zijn, dat 7 km buiten El Nido ligt. In de stromende regen worden we er met een busje van het hotel naartoe gebracht. De weg is eerst nog redelijk goed, hoewel het regenwater in riviertjes naar beneden stroomt, maar al snel rijden we over onverharde weggetjes, een en al modder, plassen en kuilen. We beginnen een beetje te twijfelen aan de juistheid van onze beslissing. Zou de landingsbaan ook zo'n modderpoel zijn? Dan komen we bij een gebouwtje waar we met een paraplu naartoe worden gebracht. Er staat een houten tafel en dat is de security check. De beambte werpt een vluchtige blik in onze rugzakken en doet er een sticker op dat ze gechecked zijn. Dan worden de rugzakken weggezet en moeten we wachten in een lokaaltje waar koffie en thee is en kleine rijsthapjes. We horen al snel dat de vlucht vertraagd is, maar dat verbaast ons niet echt. Dan mogen we inchecken bij weer een houten balie. Na een blik op ons ticket en paspoorten krijgen we de boardingpassen, houten plankjes met het stoelnummer erin gegraveerd. De rugzakken gaan op een ouderwetse weegschaal met een wijzer en dan moeten we bijbetalen, omdat je maar 10 kg mee mag nemen. Iets buiten het gebouwtje staat in de regen een tafel met een bordje erbij met de tekst "baggage area". Daar kun je je koffers ophalen. Even verderop staat naast de landingsbaan een waterbuffel te grazen. Om een uur of 9 landt een vliegtuigje en met een fleurig busje worden de passagiers naar het luchthaven gebouwtje gebracht, onder het genot van een koortje van 3 bejaarde dames en een gitarist, die een soort welkomstlied zingen. Een uurtje later worden wij met hetzelfde busje naar het vliegtuig gereden, terwijl hetzelfde koortje nu een afscheidslied zingt. Het regent iets minder hard nu en zonder problemen vliegen we met dit propellorvliegtuigje naar Manilla, waar we rond een uur of 12 zijn. Meteen door naar de ticketoffice van Cebu Airlines. Omdat er een tyfoon in de buurt is, is de weersvoorspelling voor Banaue slecht (te slecht om door de rijstvelden te wandelen) en hebben we besloten naar Cebu te gaan. Er zijn 2 luchthavens waar we op kunnen vliegen, maar voor geen van beide zijn nog vluchten beschikbaar tegen een realistische prijs. Er is nog een mogelijkheid voor ongeveer 600 euro, maar dat gaat ons te ver. We boeken een ochtendvlucht naar Cebu en besluiten te gaan kijken of een van de twee hotels die ik voor een geval als dit al had uitgezocht in Manilla, een kamer voor ons heeft. Het gekozen hotel moet vlak bij de luchthaven zijn en een zwembad hebben, dus met een beetje mazzel kunnen we een middagje zwemmen. Maar eerst een taxi. Het is even achteraan sluiten in de rij, hoe erg kan dat nou zijn? Behoorlijk erg bleek al snel, want het duurde meer dan 2 uur voordat we aan de beurt waren en toen ook nog eens anderhalf uur voordat we hemelsbreed nog geen 2 kilometer hadden afgelegd. Het verkeer in Manilla is echt vreselijk. Het hotel heeft gelukkig wel een kamer en we zijn op tijd voor het avondeten. Pffff. Fer gaat nog naar de massage en ik alvast naar bed, want vrijdag moeten we om 6 uur terug zijn op het vliegveld.

Daar gaat alles verder voorspoedig en aan het eind van de ochtend zijn we in Cebu. Daar moeten we dan nog " even" naar het busstation, dat kan niet echt een probleem zijn. Een taxi was dit keer zo geregeld, maar het was toch wel weer een uurtje rijden naar het juiste busstation. Daar zat de wachtruimte voor de airo-bus naar Oslob (onze volgende bestemming) propvol, maar er waren veel minder wachtenden voor de gewonen bus. Ik ben zo klaar met al het wachten, dat we de gewonen bus maar nemen. Die is er binnen een kwartier en we passen er nog net in. Dat is eigenlijk een understatement, want in deze bus moeten 3 mensen passen, waar een normale bus maar 2 stoelen heeft. Met onze Nederlandse billen en schouders past dat eigenlijk net niet, maar het moet toch, want er moet ook nog een local bij. Voor maximaal disomfort laat ik nog een flesje cola over me heen ontploffen, maar een kleine 4 uur later zijn we dan bij Lagnasons Place in Oslob, waar ze alleen voor vannacht nog een kamer voor ons hebben. Dat is eigenlijk wel prima, want we komen voor de walvishaaien en die kunnen we zaterdagochtend om 6 uur gaan bekijken, Daarna kunnen we ook nog naar de lokale waterval en dan hebben we nog genoeg tijd om te douchen en in te pakken en voor 12 uur uit te checken, verzekert de eigenaresse ons. Het hotel ziet er prima uit, we hebben een mooie, ruime en schone kamer en verder zijn ons medegasten allemaal Fillipino's. Er is een zwembad voor ons huisje, maar het regent, dus we gaan voor een biertje in het " restaurant". Hotels met zwembaden waar we nooit in zwemmen lijkt een beetje een thema te worden deze vakantie. Het restaurant is lekker rustig, denken we. Maar we zitten er nog geen kwartier, of 2 Fillipijnse meisjes beginnen Karaoke (of videoke zolas het hier heet) te zingen. Hard en vals! Weg rust. Dit gaat ongeveer 2 uur door en dan is er eten, dus krijgen we even pauze. We mochten opgeven wat we wilden eten en het is geBBQde kip geworden. Heerlijk, maar zoals vaak hier helemaal geen groente. Dat begin ik wel een beetje te missen. Omdat we morgen weer om 5.45 op pad moeten, gaan we op tijd naar bed. De zaterdag wordt spectaculair en gaat Fer een verhaaltje over schrijven.