Moalboal, White beach.
30 september 2015 - Moalboal, Filipijnen
We waren dus aangekomen bij Sea Turtle House. Meneer 'smoezelig hemd" was zo vriendelijk ons een kamer toe te wijzen. Inmiddels hadden we ook kennisgemaakt met zoonlief, de bijna 6 jarige Stefanos junnior. We hadden de grootste cottage toegewezen gekregen met als buurman "smoezelig hemd" zelf. Met zijn drieen leefden ze in een gelijksoortige cottage als de onze. Vrij klein en om praktische redenen hadden ze hun terras omgetoverd tot uitdragerij. Speelgoed, een kledingrek en talloze andere troepjes sierden het anders zo gezellige terrasje.
Wij hadden gekozen voor dit resort vanwege haar ligging aan het zogenaamde white beach. Moalboal kent twee stranden waarvan 1 een zandstrand is (white beach) en het andere meer steen bij eb, bij vloed staat het water bijna tegen de huisjes aan (Panagsama beach). We konden nog steeds niet duiken dus leek het echte strand een goede keuze. White beach ligt zo'n 5 km van de restaurantjes en barretjes op Panagsama, maar dat kon opgelost worden met een scooter.
Zo gezegd zo gedaan. Eerste stop na onze tassen in de cottage te hebben geplaatst is dan ook het strand bekijken. Een leuk trapje bracht ons op een trrasje aan de waterlijn met een schattige open tuishuisje. Nog een trap leidde ons direct de zee in. Waar was het strand vroegen we ons af. Nou niet hier. Het witte strand bleek via een modderweggetje van 500 meter bereikbaar. Dus in de benen en lopend naar het strand. De toegang is een groot hek en een grote berg troep. Er diende ook nog een toegangsprijs betaald te worden die een kleine vriend ons een uur voor zonsondergang nog probeerde af te troggelen. We liepen verder en kwamen inderdaag bij een mooi strand. Vooral de locals gingen in het weekend hier naartoe om te barbequen en gezellig bij te kletsen. Zoals je misschien als proeft was het tocch niet helemaal wat we ervan verwachtten. Op de terugweg gelijk maar een scooter gehuurd. Wederom belanden we bij een smoezelig hemd, dit keer niet een Zwitsers hemd maar een Amerikaans hemd. Ons zijn gulste rotte tanden glimlach schenkend begon hij ons uit te leggen hoe we konden rijden naar het plaatsje en het andere strand. Zijn veel, veel jongere Filippijnse vrouw handelde het papierwerk verder af. Al hobbelend en stuiterend vervolgde we onze weg per scooter terug naar de Turtle House. Even portemonnee pakken en op weg. Inmiddels was het wel donker. We sprongen snel op de scooter in een poging flitsend weg te scheuren. Sleutel erin, achterrem inknijpen, vinger op de startknop en niks.Gelukkig, niemand heeft het gezien, snel nog een beetje rommelen aan de sleutel, achterrem in anders start ie niet en nog een keer de startknop. Wederom niks. Ze zeggen weleens dat een ezel zich geen twee keer aan dezelfde steen stoot, nou we hebben het wel honderd keer geprobeerd. Dan maar hulp vragen in het resort, hoe genant. Gelukkig (of helaas) kregen zij hem ook niet aan de praat, enigszins hersteld in onze trots, gingen we duwend achter de scooter terug naar de verhuur. Met excuses kregen we snel een nieuwe, nou ja nieuwe, we kregen een andere zullen we maar zeggen. Gewapend zonder tomtom of een kaart moesten we het eerste betonnen paadje aan onze rechterhand hebben. Het paadje hebben we nooit gevonden maar 30 minuten laten kwamen we dan toch aan op Panagsama beach. Ons gemoed kreeg gelijk een grote boost. Talloze gezellige barretjes en restaurantjes lagen naast elkaar aan een smal semi zandweggetje. Aan de ander kant werden we getrakteerd op de zee met tientallen vissers- en toerbootjes aangemeerd. Dit is de place to be, nog een nachtje in de turtle en dan verhuizen.
De volgende ochtend worden we aan het ontbijt begroet door Stefanos junior, hij heeft getekend. Een vel vol identieke brommers, of ik de mooiste wilde uitkiezen. Willekeurig kies ik op de 2de rij, de 3de van links. Nou dat ik die koos daar kon de kleine man niks van begrijpen. Plots rende ie weg om met een grote zak vol speelgoed terug te komen, de complete inhoud van soldaten, geweren en poppetjes, stortte hij zijn hele leger op onze tafel uit. Precies dan kwam natuurlijk het ontbijt, Stefanos ontbijt was ook gearriveerd en hij nam alleen plaats aan het andere tafeltje. Rond 11 uur kwamen smoezelig hemd en zijn vrouw ook uit hun cottage gerold. Ze hadden een bruiloft gehad vandaar dat ze zo laat waren, kennelijk duurde de bruiloft twee dagen want de volgende dag waren ze niet eerder paraat. We brachten de dag onder een bewolkte hemel op een strandbedje door. Boekje lezen en een beetje snorkelen was het omvattende plan. Het huisrif werd veelvuldig bezocht door schildpadden zo werd ons verteld en inderdaad, vanaf het resort konden we ze af en toe zien boven komen. De golven waren deze dag best wel hoog en de kustlijn werd gekenmerkt door 3 meter hoge en vooral scherpe rotsen, zolang je het trappetje niet mist was dat volgens smoezelig hemd echter geen enkel probleem. Wij dachten daar anders over en wachten rustiger water af, in de middag deden we poging 2. Het huisrif was meer een huisrots dan een rif en de turtles, tja die moet je dan toevallig tegen het lijf zwemmen.
We zijn er klaar mee, de lunch was heerlijk en het Filippijnse personeel zeer attent, maar we gaan verhuizen. Als wij weggaan komen er net nieuwe gasten aan, ze worden getrakteerd op Stefanos juniors leger en zonder pardon naar de eeuwige jachtvelden geschoten. Zigzaggend bereiken we onze tricycle, nieuwe bestemming, Qua Vadis Resort!
Wij hadden gekozen voor dit resort vanwege haar ligging aan het zogenaamde white beach. Moalboal kent twee stranden waarvan 1 een zandstrand is (white beach) en het andere meer steen bij eb, bij vloed staat het water bijna tegen de huisjes aan (Panagsama beach). We konden nog steeds niet duiken dus leek het echte strand een goede keuze. White beach ligt zo'n 5 km van de restaurantjes en barretjes op Panagsama, maar dat kon opgelost worden met een scooter.
Zo gezegd zo gedaan. Eerste stop na onze tassen in de cottage te hebben geplaatst is dan ook het strand bekijken. Een leuk trapje bracht ons op een trrasje aan de waterlijn met een schattige open tuishuisje. Nog een trap leidde ons direct de zee in. Waar was het strand vroegen we ons af. Nou niet hier. Het witte strand bleek via een modderweggetje van 500 meter bereikbaar. Dus in de benen en lopend naar het strand. De toegang is een groot hek en een grote berg troep. Er diende ook nog een toegangsprijs betaald te worden die een kleine vriend ons een uur voor zonsondergang nog probeerde af te troggelen. We liepen verder en kwamen inderdaag bij een mooi strand. Vooral de locals gingen in het weekend hier naartoe om te barbequen en gezellig bij te kletsen. Zoals je misschien als proeft was het tocch niet helemaal wat we ervan verwachtten. Op de terugweg gelijk maar een scooter gehuurd. Wederom belanden we bij een smoezelig hemd, dit keer niet een Zwitsers hemd maar een Amerikaans hemd. Ons zijn gulste rotte tanden glimlach schenkend begon hij ons uit te leggen hoe we konden rijden naar het plaatsje en het andere strand. Zijn veel, veel jongere Filippijnse vrouw handelde het papierwerk verder af. Al hobbelend en stuiterend vervolgde we onze weg per scooter terug naar de Turtle House. Even portemonnee pakken en op weg. Inmiddels was het wel donker. We sprongen snel op de scooter in een poging flitsend weg te scheuren. Sleutel erin, achterrem inknijpen, vinger op de startknop en niks.Gelukkig, niemand heeft het gezien, snel nog een beetje rommelen aan de sleutel, achterrem in anders start ie niet en nog een keer de startknop. Wederom niks. Ze zeggen weleens dat een ezel zich geen twee keer aan dezelfde steen stoot, nou we hebben het wel honderd keer geprobeerd. Dan maar hulp vragen in het resort, hoe genant. Gelukkig (of helaas) kregen zij hem ook niet aan de praat, enigszins hersteld in onze trots, gingen we duwend achter de scooter terug naar de verhuur. Met excuses kregen we snel een nieuwe, nou ja nieuwe, we kregen een andere zullen we maar zeggen. Gewapend zonder tomtom of een kaart moesten we het eerste betonnen paadje aan onze rechterhand hebben. Het paadje hebben we nooit gevonden maar 30 minuten laten kwamen we dan toch aan op Panagsama beach. Ons gemoed kreeg gelijk een grote boost. Talloze gezellige barretjes en restaurantjes lagen naast elkaar aan een smal semi zandweggetje. Aan de ander kant werden we getrakteerd op de zee met tientallen vissers- en toerbootjes aangemeerd. Dit is de place to be, nog een nachtje in de turtle en dan verhuizen.
De volgende ochtend worden we aan het ontbijt begroet door Stefanos junior, hij heeft getekend. Een vel vol identieke brommers, of ik de mooiste wilde uitkiezen. Willekeurig kies ik op de 2de rij, de 3de van links. Nou dat ik die koos daar kon de kleine man niks van begrijpen. Plots rende ie weg om met een grote zak vol speelgoed terug te komen, de complete inhoud van soldaten, geweren en poppetjes, stortte hij zijn hele leger op onze tafel uit. Precies dan kwam natuurlijk het ontbijt, Stefanos ontbijt was ook gearriveerd en hij nam alleen plaats aan het andere tafeltje. Rond 11 uur kwamen smoezelig hemd en zijn vrouw ook uit hun cottage gerold. Ze hadden een bruiloft gehad vandaar dat ze zo laat waren, kennelijk duurde de bruiloft twee dagen want de volgende dag waren ze niet eerder paraat. We brachten de dag onder een bewolkte hemel op een strandbedje door. Boekje lezen en een beetje snorkelen was het omvattende plan. Het huisrif werd veelvuldig bezocht door schildpadden zo werd ons verteld en inderdaad, vanaf het resort konden we ze af en toe zien boven komen. De golven waren deze dag best wel hoog en de kustlijn werd gekenmerkt door 3 meter hoge en vooral scherpe rotsen, zolang je het trappetje niet mist was dat volgens smoezelig hemd echter geen enkel probleem. Wij dachten daar anders over en wachten rustiger water af, in de middag deden we poging 2. Het huisrif was meer een huisrots dan een rif en de turtles, tja die moet je dan toevallig tegen het lijf zwemmen.
We zijn er klaar mee, de lunch was heerlijk en het Filippijnse personeel zeer attent, maar we gaan verhuizen. Als wij weggaan komen er net nieuwe gasten aan, ze worden getrakteerd op Stefanos juniors leger en zonder pardon naar de eeuwige jachtvelden geschoten. Zigzaggend bereiken we onze tricycle, nieuwe bestemming, Qua Vadis Resort!
