Moalboal, Panagsama beach, Canyoning

Ontsnapt aan de Sea Turtle hebben we nu onze intrek genomen in een prachtig hutje van het Quo Vadis resort. Zwembadje voor de deur en 10 stappen naar voren de zee. 10 stappen naar rechts de eerste kroegjes, 10 stappen naar links de diveshop en 10 stappen naar achter nog meer hutjes. Kortom we zitten perfect!

Een van de trekpleisters van dit plaatsje is de grote school sardientjes vlak voor de kust. Enorme wolken zilveren visjes zwemmen vlak boven de drop-off zo'n 50 meter uit de kust. Al snorkelend met masker en vinnen zwemmen we er naar toe. Heel stil boven de school visjes hangend, komt de school langzaam naar boven. Als een halve bal vormen ze zich om ons heen. Het gezichtsveld vult zich met duizenden visjes, zilver twinkelend als een zonnestraal op de zijkant van een visje valt. Het is een prachtig schouwspel, totdat een ongeduldige tourist zich in de bol probeert te zwemmen. De vissen bewegen dan en groupe omlaag en de magie is verdwenen, tot de rust is wedergekeerd en ze weer langzaam naar boven komen. Het is fantastisch om te zien dat de sardientjes continue de bol vorm proberen te handhaven, nooit zie je ze opsplitsen in twee groepen. Na een uurtje spelen met de zilverkleurige bol, houden we het voor gezien. De rest van de dag nestelen we ons aan het zwembad. Boekje lezen, beetje zwemmen en zonnen is het devies.
's Avonds gaan we opzoek naar een lekker restaurantje. We komen uit bij de Pleasure Principle. De inrichting oogt simpel en niet bijzonder gezellig. De Britse eigenaar Steve is klein van stuk maar met een imposant omvangrijk postuur en haar tot op de billen. Het water loopt ons in de mond, lezend in de menukaart. De gerechten zijn werkelijk fantastisch omschreven. Het loopt uiteen van Hongaarse worst, Arabische pizza, coq au vin tot Indiaase curries en Filippijnse sizzlings. De gerechten zijn niet alleen prachtig omschreven, ze smaken ook zonder uitzondering heerlijk. In slechts twee jaar is de Pleasure Principle dan ook uitgegroeid van beste restaurant van Cebu tot beste van alle omliggende eilanden, genaamd Visayas. Nu denk je natuurlijk dat zal een lieve duit gekost hebben. Voor slechts 900 pesos, omgerekend 18 euro, kregen we voorafje, hoofdgerecht en sangria toe voor 2 personen. Niet slecht dunkt mij.

Voldaan met een lichte behoefte tot uitbuiken lopen we terug naar ons stulpje. Daarbij komen we langs Planet Action tours. Een groot breedbeeld scherm showt spectaculaire beelden van de verschillende tours. We zijn onder de indruk, vooral de Canyoning tour ziet er geweldig uit. We ontmoeten lokale gids Mario die ons van verdere informatie voorziet. Bedankend voor de info vervolgen we onze weg. De volgende ochtend lopen we Mario wederom tegen het lijf. Hij is kennelijk geen raceauto fan, want wederom stellen we ons voor als FerAri, maar het doet geen bellen rinkelen. We boeken wel de Canyoning tour bij hem. De volgend ochtend om 9 honderd uur stipt worden we verwacht.

's Ochtends staan we stipt om 5 over 9 paraat. Gekleed in badkleding, t-shirt en stevige palladiums, zien we er alleraardigst uit. Mario overhandigt ons vriendelijk doch dwingend een contractje dat we dienen door te lezen en te ondertekenen. We kennen deze procedure van het duiken, door te tekenen vrijwaren we Planet Action van alle aansprakelijkheid in geval van een ongeluk. Zonder het te lezen vraag ik Mario of ik hem niet gewoon van alle gebeurtenissen van de tour de schuld kan geven? Verbaasd en niet begrijpend kijkt hij me aan, dan begint hij langzaam keihard te lachen. Het ijs is gebroken en we ondertekenen zijn contract.

Niet veel later komt de Planet Action monster truck voorgereden. Een voormalig leger voertuig gemaakt voor het betere off-road werk. Het ziet er indrukwekkend uit. We denken nog, dat gaat lekker vlot! We konden de plank niet verder misslaan. We rijden het centrum van Moalboal in en de ene na de andere van onze drie gidsen verdwijnt in het lokale gedrang. Ze blijken nog even de boodschappen te moeten doen, vis,vlees en ijsblokjes voor onze lunch worden ingeslagen. Het geeft ons de tijd om even kennis te maken met onze lotgenoten. Twee jonge Australische gebroeders, een Taiwanees-Amerikaans koppeltje, een innig lesbisch stel en de eenzame stugge Duitser complementeert het groepje. Volgens de gebroeders is het huidige verloop van de tour typisch Filippijns. Een uur later gaan we dan toch opweg. Het monster voert ons de bergen in en langs een smal zandweggetje naar onze bestemming. Kawasan falls is een waterval bestaande uit 6 niveaus. De bedoeling is dat wij door de rivier de watervallen gaan afdalen.

Bij het uitstappen krijgt ieder een helm en reddingsvest uitgereikt. Het vest heeft twee riempjes die onder langs het kruis dienen vastgemaakt te worden. Ik denk, waar is dat nou goed voor en roep met een lach, " geen foto's beneden mijn middel," want vooral bij de mannnen ziet het zaakje met die riempjes er toch een beetje lullig uit. Als iedereen aangekleed is gaan we op pad. Weldra horen we het geraas van de hoogst gelegen waterval. Dichterbij komend zakt ons de moed ietwat in de schoenen. Op een smal richeltje staat een lid van de groep voor ons. Zo'n 7 meter beneden hem raast de rivier voorbij. Een van De Australische gebroeders roept verrukt," we beginnen gelijk goed, daar hou ik van," De man op de richel denkt daar heel anders over. Geheel gekleed in het zwart als een ware kikvors commando ziet hij er vervaarlijk uit, zijn gezicht oogt echter een stuk minder vervaarlijk. Zijn gids probeert hem nog de diepte in te laten springen, maar het is al te laat. De paniek in zijn ogen is omlaag gezakt naar zijn benen en in plaats van naar voren te bewegen, lopen zijn benen resoluut naar achter, de veiligheid tegemoet. Natuurlijk is dit niet goed voor het vertrouwen van de volgende kandidaat in de rij. Een vrouw schuifelt vertwijfeld stapje voor stapje naar de rand. Een blik over de rand en van springen kan geen sprake zijn. Dan zijn wij plotseling aan de beurt. Onze Duitser heeft stilletjes het voortouw genomen en ligt al beneden in het water. Dan stap ik als nummer drie naar voren, onder het mom van, dan heb ik het vast gehad. Voorzichtig manouvrerend naar de rand ga ik op de richel staan. Rechts van mij stort de waterval zich met donderend geraas in de diepte. Links van me is een nauwe doorgang van zo'n 2 meter breed met rustiger water. Daar moet ik springen verteld de gids mij. Onmiddellijk daarna begint hij met tellen. Bij 1 vallen de overige gidsen in met "Go, Go,Go". Bij de tweede tel is de druk en adrenaline al zover toegenomen dat ik de derde tel niet afwacht. Ik zet af en stort mijzelf in het donderende geraas. Ik raak het water met een donderende klap, ik weet gelijk ook hoe het water smaakt want het komt met liters gelijk mijn neus binnen. Al proestend kom ik boven. De riempjes in mijn kruis bewijzen hun doel ook. Mijn vest is bij de impact flink omhoog geschoten en wordt alleen op zijn plaats gehouden door de riempjes. Bekomend van de sprong voeg ik bij de anderen, go pro gereed is het nu wachten op Arie. Grenzen verleggen en de angst overwinnen was haar motto. Nou dat gaat wel lukken en iets eerder dan gedacht. Langzaam beweegt ze over de spekgladde rots, richting het smalle richeltje. De gids biedt haar galant zijn hand om haar verder richting de afgrond te leiden. Dan heeft ze de richel bereikt, over de rand kijkend beginnen de knieen licht te trillen. Dan begint het tellen, de go's donderen door de lucht. Zal ze springen of is de spanning teveel. Even gaat ze door de knieen om zich vervolgens als een kat te lanceren. Even hangt ze doodstil in de lucht, dan komt het kolkende water met duizelingwekkende snelheid op haar af. Haar maag schiet omhoog in haar keel en dan is er contact. De wereld verandert in bubbeltjes en belletjes. De stroming houdt haar ondergedrukt maar de opwaartse kracht van het vest, gecombineerd met de stuwende kracht van haar benen is teveel. Ze plopt al proestend op. De helm scheef op haar hoofd, de ogen uitwrijvend zwemt ze naar ons toe. De tour is begonnen!

Snel halen we de groep voor ons in, de angst zit er daar goed in waardoor ze als slakken vooruitkomen. De tocht voert door stroomversnellingen, over manshoge rotsen en soms een stukje over land. In rustiger stukken kunnen we drijvend op onze rug de omgeving goed in ons opnemen. De rotswand torent tientallen meters boven ons uit. Begroeid met talloze tropische planten. De lianen hangen als natuurlijke versiering omlaag. Grote tropische bloemen doorbreken het palet van groene planten en zwarte rots. Paars, rood en oranje voegen ze kleur toe aan deze prachtige omgeving. Helemaal bovenin slingert een zwarte Makake aap vervaarlijk boven de kloof van tak naar tak. Het is allemaal in een woord schitterend. Verder drijvend wordt de stilte langzaam verbroken door het sterker wordende geklater van een volgende waterval. Zo te horen is het een grote. Ter plekke aangekomen staan we op een groot plateau. Het is inderdaad 1 van de grotere watervallen, erlangs afdalen is niet mogelijk, we moeten weer springen! De lat is dit keer echter iets hoger gelegd en wel met een metertje of 2. Vanaf een meter of 9 gaat het deze keer. De overwinning van de eerste jump is met deze extra 2 meter flink de grond in gestampt. Een grens zal weer verlegd moeten worden. Wat bovendien lastig is, is dat er dit keer een escape route is naar een lager gelegen punt. We laten ons echter niet kennen. De kwieke Duitser heeft wederom het voortouw genomen en ligt al geluidloos beneden in het water te wachten. Ik besluit wederom niet te treuzelen. Met een klap kom ik op het water, de armen gespeid komen mijn handen plat op het water. Tintelend met de go's nog nagalmend is het weer gelukt, de volgende keer mijn armen maar gekruist voor de borst houden. Staand op de uitstekende rots is het de beurt aan Arjenne. Gek dat twee meter zoveel kan uitmaken. Vlug maant ze de gids om te beginnen met aftellen, psychologisch helpt het tellen enorm om de sprong te wagen. Bij 1 gaat ze door de knieen, klaar om zichzelf de diepte in te katapulteren. Plots barst er een heftige hoestbui los bij de gids. Het tellen stopt. Godver, tellen nu! Beveelt Arie de gids. Luid lachend om zijn geveinsde hoestbui begint Mario weer met tellen en weg is ze. Zwemmend voegt ze zich bij ons, de overige meisjes kiezen het hazenpad en wagen de sprong van een meter of 3, maar wij hebben het toch maar gedaan.

Een natuurlije glijbaan laat ons nog de kolkende kracht van het water voelen, de vallende kracht van het water trekt ons onderwater mee omlaag om ons een meter of 5 verder weer uit te spugen. Het is een geweldige dag. Bij de laatste sprong hebben we de smaak te pakken en verdringen we ons om er af te mogen springen. De dag zit er op. Een late lunch wordt ons geserveerd op het strand. Iedereen is stil van vermoeidheid. Tevreden nuttigen we de lunch en drinken we een biertje terugdenkend aan de dag en uitkijkend over de stille zee.

Te snel zit deze episode van het prachtige Filippijnse land er weer op. We hebben veel gezien maar nog veel meer niet gezien. Dit is een land waar we zeker weer terug moeten komen met meer epische verhalen van prachtige rijstterrassen, ongerepte natuur en de zeer gastvrije mensen.