Filippijnen, onze indrukken...
3 oktober 2015 - Cebu City, Filipijnen
We zitten te wachten op het vliegveld van Cebu op onze vertraagde vlucht naar Manilla. Op de terugreis na, zit de vakantie erop. Een mooi moment om te reflecteren en onze indrukken eens op een rij te zetten.
Allereerst vonden we de Filippino's bijna zonder uitzondering enorm vriendelijk, behulpzaam en eerlijk. Niet alleen naar ons toe, maar ook onderling komt het allemaal heel erg harmonieus over. We hebben in 3 weken tijd maar 1 keer iemand zijn stem horen verheffen. Dat was een mijnheer die op het vliegveld van Manilla een doos met gaatjes erin (met vast een of ander levend beest erin) niet mee mocht nemen in het vliegtuig. Dat was dus een uitzondering. De Filippino's lijken wat minder gesloten dan sommige andere aziatische volken en houden wel van een grapje. Ook de kindertjes maken een blije en gelukkige indruk. Onderwijs is een speerpunt en dat zie je overal. De scholen zien er mooi uit en ook als de lessen afgelopen zijn, zie je de kinderen nog rond de school, meestal zijn ze dan aan het sporten. Basketbal is hier de favoriete sport en zelfs de allerkleinste dorpjes hebben wel een basketbalveldje. Dit zijn ook ontmoetingsplekken. Er hangen altijd wel wat mensen rond zo'n veldje om wat te kletsen en te kijken naar de wedstrijd. Zonder uitzondering voelden alle plekken waar we geweest zijn heel veilig. Het eerste hotel had zelfs geen slot op de kamerdeur. We hebben ook van niemand gehoord dat er iets gestolen was. Alleen Manilla schijnt behoorlijk crimineel te zijn, maar daar zijn we dus met een grote boog omheen gereisd (muv de luchthaven).
Hoewel het op sommige plekken erg arm is, heeft bijna iedereen een smartphone en een flatscreen TV. Stromend water is een heel ander verhaal.
Filippino's houden van honden en katten en de dieren zien er dan ook in het algemeen goed verzorgd uit (met uitzondering van zwerfdieren in de grote stad). Ze zijn ook bijna zonder uitzondering heel vriendelijk en niet bang. Bijna elke hond of poes wil wel even geaaid worden. Het blijft ons verbazen hoe het kan dat er weinig dode dieren langs de weg liggen. De honden slapen 's avonds graag midden op de onverlichte weg, maar zijn toch slim genoeg om even op te staan en opzij te gaan als er een auto of brommer aankomt. Om zich daarna weer lekker midden op de weg op te rollen, totdat de volgende brommer nadert. De enige uitzondering op deze hondenslimheid was een puppie van een week of 4, die we zagen in Pangsama, en die steeds de straat overstak en daarom de naam "Suicide" had gekregen, waar hij nog naar luisterde ook.
De Filippijnen zijn erg schoon, er ligt bijna geen zwerfvuil op straat (weer met uitzondering van de grote steden). Ik durf wel te zeggen dat er veel plekken schoner waren dan gemiddeld in nederland. Misschien daardoor hebben we ook geen ratten gezien en maar 1 klein kakkerlakje. Het strand in El Nido werd tenminste 2 keer per week schoongemaakt door kinderen die in een optocht achter iemand met een trommel aanlopen. Slim om op die manier de kinderen ook al iets bij te brengen over een schoon milieu. Op veel plekken is er gescheiden afvalinzameling.
Het land is ook erg groen en we hebben van verschillende mensen gehoord dat bijna alles hier wel wil groeien. Je knipt een takje af en stopt het ergens anders weer in de grond. Gegarandeerd dat het weer uitloopt. Overal zijn bloeiende bloemen en misschien daardoor zijn er ook heel veel vlinders, ook hele grote. We hebben ook veel kolibrie's gezien en zelfs Kingfishers. Heel veel armoedige hutjes hebben toch bloemen rond het huisje groeien, soms gewoon in de aarde, soms in potten. Je kunt zien dat mensen proberen er iets fleurigs van te maken, hoe arm het verder ook is.
We moeten ook iets zeggen over het Filippijnse bier. Er zijn 2 merken, Red Horse (7% en daardoor niet te onderschatten) en San Miguel. Dat laatste is er in "pilsener" en "light". Wij zijn gewend dat light bier minder of geen alcohol bevat, dus het duurde ongeveer een week voordat we erachter kwamen dat San Miguel light, net als de pilsener-variant, gewoon 5% alcohol bevat, maar een andere smaakt heeft, meer als Corona of Sol. Daar zijn we vervolgens op overgestapt. Servetjes in de Filippijnen zijn zonder bril bijna niet te zien. Ze zijn piepklein en flinterdun. Maar ze worden gebruikt om van alles in in te pakken. Zo heeft elk bierflesje na opening een servetje om de hals. Dat heeft te maken met het vochtige klimaat met overal zeelucht, waardoor de doppen op de bierflesjes in no-time roesten. Het servetje is dus om de roest eraf te vegen. Maar niet alleen bierflesjes worden ingepakt in de miniservetjes. De Filippino's vinden het ook erg netjes om het bestek hierin in te pakken. Dus voordat je kunt eten, moet je eerst die flinterdunne papiertjes weer van de mes, vork en lepel zien te peuteren.
Er wordt hier een ketchup geserveerd gemaakt van bananen, die echter ook rood is en niet smaakt naar banaan maar naar tomatenketchup. Waarom zou je zoiets maken?
Geld is iets lastigs in de Filippijnen. Pinnen lukt vaak niet, als er uberhaupt al een pinautomaat is. De meeste kleine dorpjes hebben namelijk helemaal geen pinautomaat. Dus als het een keer ergens lukt om te pinnen, moet je meteen groot inslaan. Maar dat is weer lastig, want je mag nooit meer dan 10.000 peso's tegelijk opnemen, ongeveer 200 euro. Cash geld, zowel euro's als dollars, is makkelijk te wisselen en de meeste groetere hotels accepteren credit cards.
Het is een makkelijk land om te reizen. Misschien omdat iedereen engels spreekt en je dus makkelijk advies kan vragen, maar ook omdat ze erop zijn ingesteld dat mensen van het ene naar het andere eiland moeten bijvoorbeeld. De wegen zijn wel slecht en smal, zodat reizen per auto of bus veel tijd kost. Onderhoud aan de weg gebeurt handmatig. Zo zagen we een paar mannem met een emmer verf en een houten mal, handmatig strepen op de weg schilderen. Overbodig om te zeggen dat dat niet erg hard opschoot. Verder stoppen bussen stoppen waar iemand zijn hand opsteekt. Dat kost best veel tijd, maar is ook wel handig als je zelf ergens wilt opstappen of uitstappen. Vervoer per bus is heel erg goedkoop, maar de 3 stoelen naast elkaar, waar europese bussen er maar 2 hebben, zijn eigenlijk niet gemaakt voor westerse billen. Vliegen is een ander verhaal. Vluchten zijn bijna per definitie vertraagd, dus je moet alles heel ruim nemen en kunt eigenlijk ook niet een trip van tevoren plannen als er een aansluitende vlucht in zit. Aan de andere kant lukt het vaak om ter plekke voor dezelfde dag nog een ticket te kopen, hoewel dat bij ons dus ook een keer mislukt is. Dus reizen is makkelijk, maar kost wel tijd en het is beter geen al te strak schema te hebben. Overigens zitten we intussen alweer 5 uur op Cebu airport en is onze vlucht nu helemaal van alle borden verdwenen, maar niet omdat hij al weg is ;-).
De WC heet hier CR, wat staat voor comfort room. Meestal keurig schoon, hoewel doorspoelen soms nog steeds met emmertje en schepje gaat. Wc papier is bijna overal aanwezig, wat dan natuurlijk niet mag worden doorgespoeld. Maar dat is in Azie overal hetzelfde.
Een typisch Filppijns iets is de videoke, bij ons bekend als karaoke. Het schijnt hier ontstaan te zijn en is bijna populairder dan basketbal. Ongeveer elke Filippino vindt dat hij of zij pachtig kan zingen en dit doen ze dan ook graag, met het volume van de versterker op maximaal. Dus als er ergens een verloren kwartiertje is, wat al snel uitloopt naar een uurtje of meer, dan kruipen ze met een groepje achter de microfoon, om alvast te oefenen voor de Filippijnse versie van "the voice of...".
Kortom, we vonden het een mooi en fijn land om te zijn, maar hebben voor ons gevoel nog geen 10% gezien wat wat hier allemaal bijzonder is. Er zit niets anders op, we moeten nog een keer terug....
Allereerst vonden we de Filippino's bijna zonder uitzondering enorm vriendelijk, behulpzaam en eerlijk. Niet alleen naar ons toe, maar ook onderling komt het allemaal heel erg harmonieus over. We hebben in 3 weken tijd maar 1 keer iemand zijn stem horen verheffen. Dat was een mijnheer die op het vliegveld van Manilla een doos met gaatjes erin (met vast een of ander levend beest erin) niet mee mocht nemen in het vliegtuig. Dat was dus een uitzondering. De Filippino's lijken wat minder gesloten dan sommige andere aziatische volken en houden wel van een grapje. Ook de kindertjes maken een blije en gelukkige indruk. Onderwijs is een speerpunt en dat zie je overal. De scholen zien er mooi uit en ook als de lessen afgelopen zijn, zie je de kinderen nog rond de school, meestal zijn ze dan aan het sporten. Basketbal is hier de favoriete sport en zelfs de allerkleinste dorpjes hebben wel een basketbalveldje. Dit zijn ook ontmoetingsplekken. Er hangen altijd wel wat mensen rond zo'n veldje om wat te kletsen en te kijken naar de wedstrijd. Zonder uitzondering voelden alle plekken waar we geweest zijn heel veilig. Het eerste hotel had zelfs geen slot op de kamerdeur. We hebben ook van niemand gehoord dat er iets gestolen was. Alleen Manilla schijnt behoorlijk crimineel te zijn, maar daar zijn we dus met een grote boog omheen gereisd (muv de luchthaven).
Hoewel het op sommige plekken erg arm is, heeft bijna iedereen een smartphone en een flatscreen TV. Stromend water is een heel ander verhaal.
Filippino's houden van honden en katten en de dieren zien er dan ook in het algemeen goed verzorgd uit (met uitzondering van zwerfdieren in de grote stad). Ze zijn ook bijna zonder uitzondering heel vriendelijk en niet bang. Bijna elke hond of poes wil wel even geaaid worden. Het blijft ons verbazen hoe het kan dat er weinig dode dieren langs de weg liggen. De honden slapen 's avonds graag midden op de onverlichte weg, maar zijn toch slim genoeg om even op te staan en opzij te gaan als er een auto of brommer aankomt. Om zich daarna weer lekker midden op de weg op te rollen, totdat de volgende brommer nadert. De enige uitzondering op deze hondenslimheid was een puppie van een week of 4, die we zagen in Pangsama, en die steeds de straat overstak en daarom de naam "Suicide" had gekregen, waar hij nog naar luisterde ook.
De Filippijnen zijn erg schoon, er ligt bijna geen zwerfvuil op straat (weer met uitzondering van de grote steden). Ik durf wel te zeggen dat er veel plekken schoner waren dan gemiddeld in nederland. Misschien daardoor hebben we ook geen ratten gezien en maar 1 klein kakkerlakje. Het strand in El Nido werd tenminste 2 keer per week schoongemaakt door kinderen die in een optocht achter iemand met een trommel aanlopen. Slim om op die manier de kinderen ook al iets bij te brengen over een schoon milieu. Op veel plekken is er gescheiden afvalinzameling.
Het land is ook erg groen en we hebben van verschillende mensen gehoord dat bijna alles hier wel wil groeien. Je knipt een takje af en stopt het ergens anders weer in de grond. Gegarandeerd dat het weer uitloopt. Overal zijn bloeiende bloemen en misschien daardoor zijn er ook heel veel vlinders, ook hele grote. We hebben ook veel kolibrie's gezien en zelfs Kingfishers. Heel veel armoedige hutjes hebben toch bloemen rond het huisje groeien, soms gewoon in de aarde, soms in potten. Je kunt zien dat mensen proberen er iets fleurigs van te maken, hoe arm het verder ook is.
We moeten ook iets zeggen over het Filippijnse bier. Er zijn 2 merken, Red Horse (7% en daardoor niet te onderschatten) en San Miguel. Dat laatste is er in "pilsener" en "light". Wij zijn gewend dat light bier minder of geen alcohol bevat, dus het duurde ongeveer een week voordat we erachter kwamen dat San Miguel light, net als de pilsener-variant, gewoon 5% alcohol bevat, maar een andere smaakt heeft, meer als Corona of Sol. Daar zijn we vervolgens op overgestapt. Servetjes in de Filippijnen zijn zonder bril bijna niet te zien. Ze zijn piepklein en flinterdun. Maar ze worden gebruikt om van alles in in te pakken. Zo heeft elk bierflesje na opening een servetje om de hals. Dat heeft te maken met het vochtige klimaat met overal zeelucht, waardoor de doppen op de bierflesjes in no-time roesten. Het servetje is dus om de roest eraf te vegen. Maar niet alleen bierflesjes worden ingepakt in de miniservetjes. De Filippino's vinden het ook erg netjes om het bestek hierin in te pakken. Dus voordat je kunt eten, moet je eerst die flinterdunne papiertjes weer van de mes, vork en lepel zien te peuteren.
Er wordt hier een ketchup geserveerd gemaakt van bananen, die echter ook rood is en niet smaakt naar banaan maar naar tomatenketchup. Waarom zou je zoiets maken?
Geld is iets lastigs in de Filippijnen. Pinnen lukt vaak niet, als er uberhaupt al een pinautomaat is. De meeste kleine dorpjes hebben namelijk helemaal geen pinautomaat. Dus als het een keer ergens lukt om te pinnen, moet je meteen groot inslaan. Maar dat is weer lastig, want je mag nooit meer dan 10.000 peso's tegelijk opnemen, ongeveer 200 euro. Cash geld, zowel euro's als dollars, is makkelijk te wisselen en de meeste groetere hotels accepteren credit cards.
Het is een makkelijk land om te reizen. Misschien omdat iedereen engels spreekt en je dus makkelijk advies kan vragen, maar ook omdat ze erop zijn ingesteld dat mensen van het ene naar het andere eiland moeten bijvoorbeeld. De wegen zijn wel slecht en smal, zodat reizen per auto of bus veel tijd kost. Onderhoud aan de weg gebeurt handmatig. Zo zagen we een paar mannem met een emmer verf en een houten mal, handmatig strepen op de weg schilderen. Overbodig om te zeggen dat dat niet erg hard opschoot. Verder stoppen bussen stoppen waar iemand zijn hand opsteekt. Dat kost best veel tijd, maar is ook wel handig als je zelf ergens wilt opstappen of uitstappen. Vervoer per bus is heel erg goedkoop, maar de 3 stoelen naast elkaar, waar europese bussen er maar 2 hebben, zijn eigenlijk niet gemaakt voor westerse billen. Vliegen is een ander verhaal. Vluchten zijn bijna per definitie vertraagd, dus je moet alles heel ruim nemen en kunt eigenlijk ook niet een trip van tevoren plannen als er een aansluitende vlucht in zit. Aan de andere kant lukt het vaak om ter plekke voor dezelfde dag nog een ticket te kopen, hoewel dat bij ons dus ook een keer mislukt is. Dus reizen is makkelijk, maar kost wel tijd en het is beter geen al te strak schema te hebben. Overigens zitten we intussen alweer 5 uur op Cebu airport en is onze vlucht nu helemaal van alle borden verdwenen, maar niet omdat hij al weg is ;-).
De WC heet hier CR, wat staat voor comfort room. Meestal keurig schoon, hoewel doorspoelen soms nog steeds met emmertje en schepje gaat. Wc papier is bijna overal aanwezig, wat dan natuurlijk niet mag worden doorgespoeld. Maar dat is in Azie overal hetzelfde.
Een typisch Filppijns iets is de videoke, bij ons bekend als karaoke. Het schijnt hier ontstaan te zijn en is bijna populairder dan basketbal. Ongeveer elke Filippino vindt dat hij of zij pachtig kan zingen en dit doen ze dan ook graag, met het volume van de versterker op maximaal. Dus als er ergens een verloren kwartiertje is, wat al snel uitloopt naar een uurtje of meer, dan kruipen ze met een groepje achter de microfoon, om alvast te oefenen voor de Filippijnse versie van "the voice of...".
Kortom, we vonden het een mooi en fijn land om te zijn, maar hebben voor ons gevoel nog geen 10% gezien wat wat hier allemaal bijzonder is. Er zit niets anders op, we moeten nog een keer terug....
