Maandag 6 november, dag 2 in Cochin, het joodse wijkje

Maandag 6 november, dag 2 Cochin

Omdat we graag foto's willen maken bij zonsopkomst hebben we gisteren al aan Manuel, de taxichauffeur gevraagd hoe laat het hier licht wordt. Iets na 7-en was het antwoord. "Zo! Dat is relaxed!" dachten we nog. Eindelijk eens een keer niet voor dag en dauw op om het mooie licht te vangen. Dus we hadden de wekker op kwart over 6 gezet en toen bleek het al helemaal licht te zijn. Dus geen haast meer. Lekker oploskoffie gezet en opgedronken op ons privé-terras. De boulevard wordt 's morgens vroeg door veel Indiërs gebruikt om iets aan de conditie te doen. Het heeft iha veel weg van de ochtendgym op tv, veel zwaaien met de armen, knieheffen en snelwandelen, maar we zagen ook iemand touwtje springen en een ander was fanatiek aan het opdrukken. Toen douchen en ontbijten, wat alweer tot de nodige spraakverwarringen leidde. Ik vroeg een omelette en de ober wilde weten of die spicy moest zijn. Ja graag, dat lijkt me wel lekker. Vervolgens kreeg ik 2 pancakes met maple syrup. Niet zeuren over eten in een arm land, waar veel mensen alleen maar rijst te eten krijgen, dacht ik, dus ik heb de pancakes in dankbaarheid aanvaard. Net toen ik aan de 2e wilde beginnen, kwam de ober alsnog met een omelette, met een halve tomaat ernaast. Dat moest dan het spicy-deel van de omelette zijn. Koffie drinken ze hier standaard met verse melk erdoor en zo wordt het dan kant en klaar in een porseleinen theepot aangeleverd. Het smaakt heerlijk, maar je moet heeeel snel zijn, want binnen 2 minuten zit er een dik vel op. Na een paar vergissingen (jakkes!) worden we hier nu heel handig mee.
Het plan is om naar het Joodse wijkje Mattancherry te gaan, dat bekend staat om de kruidenwinkeltjes. We gaan eerst langs de Nederlandse begraafplaats, die op slot is, maar door een spleet in de deur kunnen we zien dat het er behoorlijk vervallen uit ziet. Daarna maar doorgewandeld en na een half uurtje zien we al de eerste winkeltjes met grote zakken gedroogde rode pepers voor de deur. Al snel worden we een groot oud gebouw in geloodsd waar een gemberpoeder "fabriek" is gevestigd. Een meneer geeft ons een rondleiding maar helaas verstaan we elkaar helemaal niet. Het enige wat ik kon begrijpen was dat we in een "very old building" waren, wel 500 of 600 jaar oud. Helemaal precies wist hij het ook niet meer. Dit heeft hij wel een keer of 5 herhaald. Op een grote binnenplaats lag een enorme hoeveelheid gemberwortels, die door een aantal mannen continu heen en weer geveegd werden. Dit alles werd omgeven door grote wolken wit poeder, ik neem aan gemberpoeder. Hoe het proces verder in zijn werk ging is ons niet duidelijk geworden, maar het rook er echt heerlijk. Binnen in een grote schuur zaten nog 2 vrouwtjes. Eén bij een berg verse nootmuskaat. Wat ze daarmee moest doen was ook al niet duidelijk, nu even niets in elk geval. Een ander vrouwtje zat lekker te eten en allebei wilden ze best even op de foto. Vervolgens werden we naar een stoffig zoldertje gebracht waar je kruiden kon kopen. We kregen een bekertje met een ondefinieerbaar drankje aangeboden, wat we maar snel ergens hebben weggemoffeld, want erg betrouwbaar zag het er niet uit. Na de aanschaf van 2 zakjes kruiden konden we het pand weer verlaten. We liepen verder het wijkje in en kwamen steeds meer kruidenwinkeltjes en kruiden-opslag-magazijnen tegen. In de straatjes hing overal een heerlijke geur van al die kruiden. Toen kwamen we langs een soort muziekwinkel waar ze onder andere singing bowls verkochten. Een singing bowl is een handgemaakte klankschaal die wordt gebruikt bij meditatie. Elke schaal heeft een eigen unieke klank en we hebben er denk ik wel 20 geprobeerd. Het is nog een hele kunst om zo'n schaal te laten zingen, dus daar moesten we eerst een beetje les in krijgen. Maar uiteindelijk lukte het en een klankschaal rijker verlieten we een half uurtje later weer de winkel. Vervolgens heb ik nog een echte Indiase slobberbroek aangeschaft, want in een gewone shorts ben je als vrouw hier wel behoorlijk underdressed. En ach, voor 5 euro en one-size-fits-all kun je natuurlijk niet tobben. Van mij krijgen ze voorlopig geen kuit meer te zien. Verder waren er heel veel antiek en curiosa-winkeltjes. Meer curiosa dan antiek trouwens. Daar hebben we ons nog even beheerst, we komen hier tenslotte nog terug.
Na een, natuurlijk, non-alcoholisch drankje op een leuk terras aan het water van een museum namen we een tuk-tuk naar huis. Inmiddels hadden we zin in een biertje, maar zoals jullie al weten is dat hier niet eenvoudig. We hadden geen zin meer in het donkere hol van gisteren, maar er waren nog twee opties. De eerste was Hotel Cochin Fort. Je zou denken dat dat dus een hotel is, maar niets is minder waar. Het is een groot restaurant met een tuintje waar ook tafels staan. Daar hebben we de laatste 2 smaken Kingfisher uitgeprobeerd, die we nog niet kenden. Uiteindelijk hebben we er ook maar gegeten. Het eten was nog niet opgediend of de stroom viel uit. Het was meteen aardedonker. Vervolgens heeft een ober ongeveer 10 minuten met zijn mobiele telefoon op onze tafel geschenen, voordat ze bedachten dat een kaars ook een oplossing zou kunnen zijn. Wij waren wel blij met ons diner "by candlelight", maar het licht was nog maar amper weer aan of ze kwamen de kaars alweer uitblazen. Kaarslicht wordt hier toch anders gewaardeerd dan in Nederland.