Kochi, India, nov. 2017

Aankomst Cochin

Na een reis van zo’n 13 uur met Emirates via Dubai kwamen we rond half 9 ‘s morgens aan in Cochin. Over de reis is niet veel te melden behalve dat het opvallend was dat Emirates zo’n internationale crew heeft. De piloten waren Amerikaans en verder bestond de crew uit mensen uit Portugal, Engeland, Wit-Rusland en Nederland. Ik heb geen enkele ingezetene van de Emiraten kunnen herkennen. Wel hadden alle dames een hoedje op met een witte sluier langs hun linkerwang.

Oh ja misschien was er toch nog een klein dingetje over de reis. Ken je dat gevoel; je loopt door het gangpad van het vliegtuig naar je stoelnummer. Plots vangt je neus een doordringend riekende geur op, veroorzaakt door een hardnekkige afwezigheid van deodorant. Onwillekeurig kijk je even op, zoekend naar het stoelnummer. Natuurlijk weet je wel dat jouw nummer nog lang niet bereikt is maar je wilt het toch even zeker weten. Gelukkig, blij dat ik daar niet naast zit. Enkele minuten later plof je neer in je comfortabele vliegtuigstoel. Helemaal klaar om je eens lekker te laten verwennen door de beroemde Arabische service. Plots is daar een nieuwe plof. Mijn neus registreert eerder dan mijn hersenen wat er aan het gebeuren is. Strak kijk ik voor mij uit, bang om de confrontatie aan te gaan met het onvermijdelijke. Vervolgens leidt zes uur lang elke beweging rechts naast mij tot een grimas op mijn gezicht. Naar blijkt zijn het niet alleen zijn oksels maar dragen zijn blote voeten ook nog eens extra bij aan deze tropische sensatie. Tot overmaat van ramp zit hij ook nog eens naast het gangpad, maar ik weiger toch echt om hem te verleiden tot onnodige bewegingen omdat ik nou toevallig ook nog eens naar de wc moet.

Het vliegveld ziet er keurig uit, maar nergens een ATM te ontdekken. Gelukkig worden we opgehaald door Manuel, de chauffeur van het hotel, die ons in een uurtje naar het historische fort Cochin brengt, waar ons hotel ligt. Onderweg zien we al dat het hier heel erg groen is en goed onderhouden. De mensen zijn kleurrijk en er zijn veel minder brommers dan in andere Aziatische landen waar we geweest zijn.

Het hotel is in een historisch gebouw gevestigd, waar ooit sir Robert Bristow woonde, die hier o.a. de haven heeft gebouwd. Het ligt aan de kust met uitzicht op de haven, waar grote containerschepen af en aan varen. Dat was vast anders toen hij hier woonde. Onze kamer was al klaar, dus we werden snel ingecheckt en naar boven gebracht. Ik had voor de eerste dagen een wat luxere kamer geboekt, eigenlijk vooral i.v.m. het privé terras met zeezicht. Maar de kamer zelf overtrof al onze verwachtingen. Enorm groot, maar ook heel smaakvol ingericht, met een “four-poster” bed, een soort loungebank in een erker, hele ruime en nette badkamer en een soort voorvertrekje met een bureautje. Piece de resistance is toch wel de antieke telefoon, met draaischijf en zo’n soort schelpje wat je tegen je oor moet houden. Nu moet je dat natuurlijk wel toevallig weten. “Hallo? Hallooo!” Ergens in de verte klinkt een zacht stemmetje. ”Ik kan u niet horen,” en dan valt het kwartje, dit is om naar te luisteren dat andere tuutje is om in te praten. Pffffftt. Blijkt dat ze vragen of we klaar zijn voor een 3 uur durende site seeing tour. Nou, nee we zijn namelijk pas 22 uur onderweg geweest. Kortom, hij doet het nog ook! Voor het hotel is van alles te zien. Er zijn de hele dag vissers in de weer en er is een soort boulevard, waar alle inwoners bij elkaar komen om te kletsen en te flaneren. We kwamen natuurlijk op zondag aan en dat is ook hier een vrije dag, dus het was een drukte van belang.

Ondanks dat we heel moe zijn, besluiten we toch te proberen zo lang mogelijk wakker te blijven in het gevecht met de jet-lag. Op pad dan maar, om via de boulevard de stad alvast een beetje te verkennen. Zo’n eerste dag is altijd best heftig qua cultuur-shock. Alles is nieuw en de vermoeidheid doet alles extra aankomen. We volgen de boulevard langs een eindeloze hoeveelheid kraampjes, variërend van ijsjes tot vis. Meerdere malen beslissen we dat het tijd is voor een drankje, om telkens weer tot de conclusie te komen dat we nog geen roepia’s hebben. We pakken nog even de oude Chinese visnetten mee, die er toch vooral voor de toeristen lijken te zijn, maar ondanks dat nog steeds wel gaaf, om vervolgens op jacht te gaan naar een atm. Na enig zoekwerk vinden we er ook één  om vervolgens onmiddellijk onze zojuist verworven winst stuk te slaan in de dichtstbijzijnde kroeg.

Easy does it, zou je denken. Niet dus. Door overmatig alcohol gebruik en misbruik is er een drooglegging opgelegd en zo krijgen we bij het eerste tentje een nee op het request. De vriendelijke ober voelt onze behoefte echter haarfijn aan en verwijst ons door na het beste tentje voor een biertje, de zogenaamde XL-bar.

Al snel vinden we de bar. Via een koloniaal uitziende houten trap komen we terecht in, wat toch wel het beste omschreven kan worden als een donker hol, vol met mannen die al een aanzienlijke voorsprong op ons hebben genomen qua inname. Het biertje smaakt er niet minder om. Ik zeg biertje, maar beter was bier, 650 ml Kingfisher. Een zeer goede naam vinden we en ze hebben ook nog verschillende labels. Premium, blue, red en gold. We proberen ze allemaal, strompelen in een redelijk rechte lijn na ons hotel voor een klein tukkie.

Net op tijd voor het diner, sluiten we dag één goed gevuld af. Tot de morgen ons wederom roept.