Langogan-jungletrekking
21 september 2015 - Puerto Princesa, Filipijnen
Donderdag 17 september- Vandaag is de sterfdag van mama en ik ben er toch wel mee bezig. De nachten verlopen nog niet helemaal soepel, dus we starten wat traag op, maar na een lekker ontbijt (pancakes, speciaal voor Fer), gaan we rond 11.30 op pad voor een jungletour. Richard, iemand van de staf van Mangoresort, zal ons gidsen, maar eerst worden we per brommer naar het startpunt van de trekking gebracht. We wandelen een stukje door een soort palmbos en komen dan bij de rivier, waar 2 bossen van samengeknoopte bamboestokken liggen. E'en daarvan is de "boot" waarmee we de rivier moeten oversteken. Natte voeten en natte billen, maar dat is nog maar het begin.
Het eerste deel is, achteraf gezien, redelijk makkelijk. Af en toe moeten we over of door een beekje en hoewel het pad goed te zien is, zijn we wel echt in de jungle. Fer ontdekt een doodshoofdspin en we zijn een beetje bezorgd over alle dieren die we niet zien, maar er vast zijn. Dan staan we opeens voor een schattig rieten huisje, midden in de jungle. Een hond komt ons blaffend gebroeten en achter het huisje staat een hok met 2 biggetjes. Het blijkt het huis te zijn waar Richard woont. Hij legt deze route dus 2 keer per dag af om naar zijn werk te gaan. In het huisje zagen we een vriendelijke jonge vrouw met een kindje. Wij moesten echter door en al snel werd de tocht best uitdagend. Het was vreselijk glibberig en we moesten klauteren langs flinke afgronden, stijl omhoog en weer naar beneden, door stroompjes, beekjes en kleine watervalletjes. Richard liep op zijn slippers en had nergens moeite mee, maar deze twee houten klazen glibberden en gleden langzaam vooruit. Fer slingerde zelfs als een echte Tarzan rond een bamboestengel, toen hij even zijn evenwicht verloor. We staken balancerend op een boomstam weer een riviertje over. De hond was met ons meegekomen en had het vreselijk naar zijn zin, behalve als er weer een watertje overgestoken moest worden. Dan bleef hij zoeken naar een oversteekplek waar hij zo min mogelijk nat zou worden. De tocht moest langs 3 watervallen voeren en zou 1,5 uur duren, enkele reis, maar wij deden over de heenweg wel 2 uur. Eerlijk is eerlijk, wel met pauzes om foto's te maken van de mooiste plekjes. En toen nog 2 uur terug...Moe maar voldaan waren we rond 16 uur terug bij Mangrove resort. Intussen waren er 4 nieuwe gasten aangekomen, wat de aandacht van Claude even van ons afleidde, wat ook wel even prettig was. We aten even een tosti en toen wilden de dames van de keuken weten wat we als avondeten wilden eten en hoe laat. Ze hadden een gigantische krab gevangen en of ons dat iets leek? Ja graag! We gingen even douchen, koud en bijna zonder water, en omkleden en toen was het alweer dinnertime. De krab was heerlijk, hoewel Fer het allemaal wat te realistisch vond, zo'n heel beest op je bord. We kregen er een geweldig groenteprutje bij. Daarna redelijk op tijd naar bed om de volgende dag door te reizen naar El Nido.
Het eerste deel is, achteraf gezien, redelijk makkelijk. Af en toe moeten we over of door een beekje en hoewel het pad goed te zien is, zijn we wel echt in de jungle. Fer ontdekt een doodshoofdspin en we zijn een beetje bezorgd over alle dieren die we niet zien, maar er vast zijn. Dan staan we opeens voor een schattig rieten huisje, midden in de jungle. Een hond komt ons blaffend gebroeten en achter het huisje staat een hok met 2 biggetjes. Het blijkt het huis te zijn waar Richard woont. Hij legt deze route dus 2 keer per dag af om naar zijn werk te gaan. In het huisje zagen we een vriendelijke jonge vrouw met een kindje. Wij moesten echter door en al snel werd de tocht best uitdagend. Het was vreselijk glibberig en we moesten klauteren langs flinke afgronden, stijl omhoog en weer naar beneden, door stroompjes, beekjes en kleine watervalletjes. Richard liep op zijn slippers en had nergens moeite mee, maar deze twee houten klazen glibberden en gleden langzaam vooruit. Fer slingerde zelfs als een echte Tarzan rond een bamboestengel, toen hij even zijn evenwicht verloor. We staken balancerend op een boomstam weer een riviertje over. De hond was met ons meegekomen en had het vreselijk naar zijn zin, behalve als er weer een watertje overgestoken moest worden. Dan bleef hij zoeken naar een oversteekplek waar hij zo min mogelijk nat zou worden. De tocht moest langs 3 watervallen voeren en zou 1,5 uur duren, enkele reis, maar wij deden over de heenweg wel 2 uur. Eerlijk is eerlijk, wel met pauzes om foto's te maken van de mooiste plekjes. En toen nog 2 uur terug...Moe maar voldaan waren we rond 16 uur terug bij Mangrove resort. Intussen waren er 4 nieuwe gasten aangekomen, wat de aandacht van Claude even van ons afleidde, wat ook wel even prettig was. We aten even een tosti en toen wilden de dames van de keuken weten wat we als avondeten wilden eten en hoe laat. Ze hadden een gigantische krab gevangen en of ons dat iets leek? Ja graag! We gingen even douchen, koud en bijna zonder water, en omkleden en toen was het alweer dinnertime. De krab was heerlijk, hoewel Fer het allemaal wat te realistisch vond, zo'n heel beest op je bord. We kregen er een geweldig groenteprutje bij. Daarna redelijk op tijd naar bed om de volgende dag door te reizen naar El Nido.
