Hoe Chinezen geld verdienen

Een kort verhaaltje over onze culturele escapades op een regenachtige middag. Je kunt hier een soort strippenkaart kopen om culturele dingen te bezoeken. Welke bezienswaardigheden je bezoekt, mag je zelf kiezen. Wij begonnen met een Chinese assembly hall. Het zag er aan de buitenkant prachtig uit en was eigenlijk niet te onderscheiden van een tempel. We werden ontvangen met een nors "ticket". Dat hadden we nog niet, waar konden we dat kopen? Met een soort wegwerpgebaar werden we de straat ingestuurd waar we het verder zelf mochten uitzoeken. Na een minuut of 5 vonden we inderdaad een klein kraampje waar je een kaartje kon kopen. Tien minuten later waren we weer terug bij de assembly hall, twee tickets rijker. We werden binnengelaten en dat was het. Nergens enige uitleg van wat je nou precies aan het bekijken was. Alleen chinese teksten overal bij, behalve bij de gigantische spaarpot, waar "donations" op stond. Dat konden ze wel in het engels vertalen. We hebben een beetje rondgelopen. Het is enorm veel kitsch allemaal. Poppen in glazen kastjes, ik zag een complete modelboot, met zelfs een keukentje erin en overal nepkaarsen en knipperlichtjes. Ook hingen er heel veel rode spiralen aan het plafond met steeds een kaartje erin. Dit bleken wierrookspiralen te zijn. Wat er precies op de kaartjes stond is me een raadsel gebleven. Op een soort binnenplaats was nog een vijvertje met een gigantische draak erin. Daar zijn ze echt dol op.
Met een hoofd vol vraagtekens stonden we een half uurtje later weer buiten. Op naar de volgende bezienswaardigheid. Nu dan wel een echte tempel...nee hoor, weer een assembly house, met ongeveer dezelfde ervaring.
Vervolgens besloten we het anders aan te pakken en bezochten we de artisinal workplace. Dat moest toch leuk zijn! Al bij de ingang was een hoekje waar zijden lampionnen worden gemaakt. De mevrouw die dit moest doen en er iets over moest vertellen, negeerde ons volkomen en was eindeloos bezig met het stiften van haar lippen. Dan maar een stukje doorgelopen, naar het aardewerk. Er stond gewoon een "Manneke Pis" tussen. Tot onze opluchting zat er een mevrouw achter een draaischijf. Helaas was zij zo druk met sms-en dat ze nooit gemerkt heeft dat ze toeschouwers had. Boven zat iemand een rieten mat te weven, maar die was net klaar en nu hadden ze pauze.
In deze werkplaats kon je natuurlijk wel van alles kopen en dat werd ons dan wel aangewezen. Eigenlijk hadden we betaald om in een winkel binnen te komen waar we iets mochten kopen.

Onze laatste stop was een zognaamd "very old traditional house". Dat was leuk. In elk geval kregen we een hele korte rondleiding. Het huis is al 7 generaties in handen van dezelfde familie. Er hingen foto's van de oudste generaties en de 6e generatie konden we in een hoekje van het ontvangstvertrek bekijken. De 7e generatie was denk ik op school. En wat deden deze mensen dan, als ambacht, vroeg ik. Ze zaten in de handel van landbouwprodukten. Nog steeds, vroeg ik. Nee, deze generatie zit in de toeristen-industrie. Je mag nl. hun huis bekijken... Het was leuk om te zien hoe smal de huisjes oorspronkelijk zijn en ook hoe diep. Daarom is er altijd halverwege een binnenplaatsje voor daglicht en frisse lucht. Verder was dit huis heel mooi bewerkt met allemaalmet schelpen ingelegd hout en zo. In de woonkamer hadden ze op de muur aangegeven hoe hoog het water tijens de verschillende grote overstromingen had gestaan. Dat was behoorlijk indrukwekkend. Nog in 2009 kwam het water zo'n 2 meter hoog.

Het was een boeiende middag, maar een hoge pet heb ik niet opgekregen van de Chinezen