Zondag 13 november- doorreis naar Vinales

Van Trinidad naar Vinales zou in ongeveer 6 uur moeten kunnen, maar omdat we steeds zo moeten zoeken, besluiten we wat extra tijd hiervoor uit te trekken en vroeg op pad te gaan. We ontbijten om 7 uur en om 8 uur zijn we onderweg. Na een uurtje of 2 rijden moeten we tanken, maar we kunnen de twee door onze wegenkaart beloofde benzinestations allebei niet vinden. Daar waar ook op een bord langs de weg benzine en koffie werd beloofd, zagen we alleen een rieten koffiehutje, 50 meter na het bord. Later hoorden we dat er dan vaak toch ook benzine is, maar dat wordt dan via jerrycans in je auto gegoten. Maar goed, dat wisten we toen nog niet. Wij dachten, geen benzinepomp betekent dus geen benzinestation.

Het begint een beetje griezelig te worden met een bijna lege tank, dus we rijden de snelweg af een dorpje in, om het te vragen. Daar krijgen we een omslachtige uitleg om in San José te komen, waar een benzinepomp moet zijn. Een blik op de kaart leert ons dat San José gewoon aan de snelweg ligt, maar ook dit plaatsje missen we weer. Ten einde raad stoppen we bij een busstation, waar een aardige meneer een benzinestation weet en aanbiedt even mee te rijden. Hij moet toch die kant op. Inderdaad bereiken we met zijn hulp op tijd een benzinestation, in Havana, en krijgen meteen aanwijzingen hoe we door moeten rijden om de juiste snelweg te vinden naar Vinales.

Een kilometer of 50 na Havana, worden we van de weg gewuifd door een politieman, of in elk geval een soort official. Eerst wijst hij op onze linker voorband die inderdaad behoorlijk zacht is, maar al snel begint hij uit te leggen dat de auto waar hij uitkomt pech heeft en er wordt een meneer naar voren geduwd, die een kilometer of 25 met ons mee moet rijden om een reparateur te bellen, in het volgende dorpje. Intussen zit die meneer al met een grote grijns op de achterbank. Stelt zichzelf voor als Feliz (wat gelukkig betekent in het Spaans) en blijft ons bedanken voor “the transportation”, want hij moet bijna tot Vinalis (zo’n 130 km nog) met ons mee. Hij vindt de nieuwe leren hoed van Fer heel mooi en zet die op. Vervolgens begint hij uit te leggen dat hij in de tabaksindustrie werkt en hoe handig zo’n hoed is bij het soort werk wat hij doet. We reageren er maar niet op. Vervolgens belooft hij ons gratis koffie en sigaren als we hem bij zijn werk afzetten.

Na een lange tocht, met een drukke Feliz achterin, komen we inderdaad bij zijn bedrijfje aan en worden we vriendelijk ontvangen door de manager, die goed engels spreekt en ons de tabaksvelden laat zien. Daarna krijgen we in een soort kantoortje, waar in de hoek een ledikant staat waar een meneer luid ligt te snurken, een demonstratie van hoe de sigaren worden gemaakt. Dan moeten er natuurlijk sigaren gekocht worden.  Ze maken hier het beroemde merk Cohiba en er zijn wel 10 verschillende soorten sigaren. Als je er 10 of meer koopt krijg je ze in een kistje, maar dan ben je ook minimaal 120 euro verder. Dat gaat ons een beetje te ver. Voor ongeveer de helft, krijgen we een selectie van allerlei verschillende sigaren. Hij heeft ons net uitgelegd dat de sigaren het beste blijven in een houten doosje, of tenminste in een krant gewikkeld, maar nu worden onze sigaren in een plastic tasje gegooid, met het advies dat we dan zelf maar een doosje moeten kopen in Vinales. We weten eigenlijk niet of we nou opgelicht zijn, dat horen we straks wel van Pim, of ze wel of niet te roken zijn. Omdat het al laat begint te worden, en we nog geen onderkomen hebben in Vinales, willen we graag weer op pad. Maar dan wordt Ernesto geïntroduceerd. Hij moet toevallig ook naar Vinales, is gids voor het national parc (mochten we die nodig hebben) en weet voor ons wel een casa particular. Als bedankje voor het meenemen van Ernesto krijgen we nog een sigaar. Ernesto is bescheiden, maar blijkt redelijk engels te spreken, dus voor de zekerheid zeggen we dat we onderkomen zoeken in het centrum van Vinales. Hij verzekert ons dat dit huis inderdaad in het centrum is en wel aan de hoofdweg door het plaatsje. Daar blijkt weinig van te kloppen, we rijden Vinales door, en weer uit en in een wijkje langs de hoofdweg ligt inderdaad de beoogde casa. Het ziet er keurig uit, maar is totaal niet wat we zoeken. We zijn het nu een beetje zat, dus bedanken Ernesto en de eigenaar van de casa en vertrekken terug naar het centrum. Daar parkeren we de auto en drinken eerst een biertje en delen een pizza. Nu hebben we weer energie voor het grote aanbel-spel. Bijna elk huis heeft hier een tekentje boven de deur dat ze kamers verhuren. Ik wil het liefst in een koloniaal pand slapen, maar na op bijna elke koloniale bel in het dorp gedrukt te hebben, hebben we nog steeds geen plek waar we 3 nachten kunnen blijven en verlagen we de standaard maar een beetje. Via een vriendelijke mevrouw, een beetje een moeder-type, komen we uiteindelijk bij haar zoon terecht, die een vriendelijke betrouwbare uitstraling heeft en een keurig huisje 2 straatjes van het centrum, in een soort bungalow-wijkje. Het kamertje is piepklein, maar netjes en het belangrijkste, we kunnen er 3 nachten blijven.

Na het uitpakken verkennen we het dorpje. Best veel leuke kroegjes en restaurantjes. Helaas ook lange rijen ervoor. We vinden een tentje waar we aan de bar een cocktail kunnen drinken en hopen dat de rijen om te eten intussen korter worden. Helaas, als we het weer proberen, moeten we toch ergens aansluiten en dat doen we dus maar. Uiteindelijk een paar tapas gegeten bij de 3J’s. De bestelde salade (yés!) bleek niet één blaadje sla te bevatten, maar te bestaan uit mayonaise (ongeveer 70%) een paar erwtjes, blokjes ananas en een beetje kip. Ik krijg zowaar last van brandend maagzuur in dit land met alleen maar ongezond eten. Thuis maar weer lekker aan de verse groente, ik krijg er steeds meer zin in.

Maar de kroeg zelf is wel gezellig, dus we blijven hier toch lekker hangen. Voor het eerst geen live-muziek en dat is best even fijn.