Wolk skien, hondenslee, huiswaarts

's Ochtends vroeg sneeuwt het weer zacht. De voetstappen van afgelopen avond zijn weer vlak gestreken. Er heerst zo'n stilte die je voelt wanneer het sneeuwt, alsof al het geluid gedempt wordt. Het ziet er allemaal prachtig uit, maar het betekent ook dat de kans op noorderlicht wederom erg klein is. Bovendien lijkt de lokale berg waar wij op skiën weer aardig gevangen te zijn in de wolken. 

Skiën is toch hetgeen wat we vandaag gaan doen, want ondanks het slechte zicht, is het skiën heerlijk vanwege de perfecte sneeuw. We gaan dus omhoog de wolken in. Kiezen een piste op de tast, doen skibril op en af om tot de conclusie dat dat totaal geen verschil maakt. Dan laten we ons geholpen door de zwaartekracht en een gebrek aan souplesse omlaag stuiteren totdat we weer onder de wolken uitkomen. Een prachtige brede piste openbaart zich en vanaf hier is het genieten. Het gaat van ankerliftje naar kota, langs prachtig bevroren en besneeuwde huisjes, die eigenlijk dienst doen als romantische toilets.

De wind is vandaag ijskoud, een balaclava of bivakmuts is absoluut geen overbodige luxe, vooral als de wind vat op je krijgt in het ankerliftje. Kortom het wordt tijd voor een kleine versnapering. Dus terug omhoog de wolk in en opzoek naar ons ijsrestaurant. Door de afgelopen dagen weten we inmiddels aardig de weg, maar toch blijkt het moeilijk om met een zicht van 15 meter het gebouw te vinden. Ondanks de lichten op de piste missen we bij poging 1 het restaurant, poging 2 is echter succesvol. Nog even rondkijkend voordat we naar binnen gaan is het toch wel weer een bijzonder gezicht. De hoge piste lampen met niet wit maar geel licht, zoals de Franse auto's van weleer. De vele vreemde sneeuwsilhouetten van wat ooit bomen moeten zijn geweest. De mensen ingepakt in grote helmen, brillen en een bivakmuts tegen de kou. En tegen een compleet bevroren restaurant ski-houder een paar verlaten fel gekleurde skies. Een bijzondere omgeving denk ik, vlak voordat ik het ijsrestaurant binnen treed.

Moe, maar voldaan na wederom een spectaculaire dag, maken we ons klaar voor het avondeten. Gisteren, hebben we gegeten bij de Colorado bar. Zogezegd het beste restaurant van Levi. Alhoewel ons verteld was hier te reserveren, hebben we dat lekker eigenwijs natuurlijk niet gedaan. Bij binnenkomst zit het restaurant stampvol, er zijn nog twee plekjes beschikbaar bij twee anderen aan tafel. Een oudere man met een jonge vlam. Het blijken een Finse opa en kleinkind te zijn. Ze hebben hier een eigen vakantiehuisje en komen om lekker te langlaufen. Ondanks, dat opa geen Engels spreekt, zijn ze niet om een praatje verlegen waarbij de jonge vlam als tolk optreedt. Terwijl de honing van onze spareribs afdruipt en ook mijn kleren aardig plakkerig beginnen te worden, kletsen we gezellig verder. In navolging van deze top avond besluiten we vandaag voor een echt wintersport diner te gaan. Inderdaad het wordt kaas-fondue en we hebben geluk want het restaurant dat we gekozen hebben beschikt over een Zwitserse chef. De kaart geeft nog wel aan dat ze ondanks de Zwitserse chef Finse recepten gebruiken voor de kaasfondue. We hebben er echter alle vertrouwen in. Totaal ten onrechte blijkt, de kaasfondue wordt lauw geserveerd en bestaat meer uit bindmiddel dan uit kaas! Nou ja het kan niet elke dag feest zijn. De heerlijke sauna maakt de dag toch nog compleet.

Zo zijn we aangekomen op onze laatste dag, maar wel een speciale dag. Vandaag gaan we namelijk een hondenslee besturen voor een tocht van 7 kilometer over een bevroren meer en door de bossen. We worden met een busje opgehaald en naar de hondenboerderij gebracht. De sleeën staan al half ingespannen en de honden staan al te stuiterballen van enthousiasme. Ze gebruiken hier husky's uit Alaska, die hebben meer uithoudingsvermogen dan de Finse hond. Ze zijn dan ook slanker en hebben een minder dikke vacht. Deze boerderij doet ook mee aan hondenslee races en hebben zelfs al een paar keer gewonnen. Best spannend dat wij eventjes verantwoordelijk worden voor deze honden. Eerst krijgen we instructie. Belangrijkste punten zijn dat het geen zin heeft de honden aan te sporen, ze besluiten zelf hoe hard ze rennen, verder moet je ten alle tijden de slee vasthouden want de honden wachten niet op je. Dus val je eraf dan kan je naar de boerderij terug lopen. Een goede boost voor de gemoedsrust. Per paar gebruiken we de slee, eentje bestuurt en de ander neemt plaats op de slee, halverwege wordt er gewisseld. Onze slee mag als eerste van 4 sleeën. Blij dat ze eindelijk mogen rennen schieten de husky's er vandoor. Ik voel me echt het mannetje en zie mezelf al meedoen aan een van die hondenslee races door het poolgebied. Het gevoel is slechts van korte duur, na nog geen 200 meter besluiten 2 van onze zeven honden dat ze nog iets met elkaar te bespreken hebben. Ze stoppen abrupt met rennen en als een echte roedel mengen de andere honden zich ook in het gesprek. Kortom de slee staat stil en het hele span zit compleet in de war en dat na nog geen 200 meter! Gelukkig schiet de guide te hulp en kunnen we na het ontwarren van het span weer verder. De husky's blijken inderdaad hard en dan weer zachter te rennen, je moet dan goed opletten dat je slee niet doorglijdt en botst met de honden, op tijd remmen dus door een soort ijzeren haak met de voet in de sneeuw te drukken. De hele ervaring is een fantastisch gevoel, echt super leuk. Terug op de boerderij krijgen we de inmiddels bekende worsten met dit keer thee of koffie in een gezellige kota. Daarna bekijken we nog de overige honden. Eentje is bijzonder en is een mix tussen een wolf en een husky. Rennen wil ie niet maar hij ziet er fantastisch uit. Ook schijnt ie een voorkeur voor vrouwen te hebben, hetgeen hij snel demonstreert door Arjenne kopjes te geven, ik beperk me veiligheidshalve tot de foto's.

Terug in Levi gaan we gedurende de middag nog de berg op om te skiën. Dan op tijd terug om de skies in te leveren en dan wacht ons laatste avondmaal. Speciaal voor deze gelegenheid hebben we besloten voor rendier vlees te gaan. Het restaurant staat goed aangeschreven en bevindt zich in de kelder onder een bar. Wederom niet gereserveerd maar dit keer is er plek zat. Het ziet er prachtig uit, echter we worden naast een tv-tje voor kinderen gezet met een schreeuwerig kinderfilmpje erop. Overigens zonder dat er kinderen zijn. Daarnaast dreunt de bas van de bar boven ons (jawel de karaoke bar uit het begin van onze vakantie) aardig door. We krijgen een rendierstoofpotje voorgeschoteld dat simpel maar heerlijk is. Het toetje is chocolade mousse met bevroren cranberies. Nu was het toetje er ook binnen een minuut na bestellen, het restaurant claimde dan ook dat de bevroren cranberies de bedoeling was. De mousse was in ieder geval goddelijk.

De volgende dag staan we ingepakt en wel op het meeting point om opgepikt te worden. De gegevens van onze host hebben we zojuist weggegooid en we zijn bij uitzondering ook nog eens een kwartier te vroeg. Dat moet beloond worden zou je zeggen. Er gaat een kwartier voorbij, niemand, dan is er een half uur voorbij, niemand! Nu hadden we de vorige avond nog even onze hostess bezocht om te vragen of er nog iets veranderd was in de vertrek tijden. Ze bevestigde ontkennend dus we wisten vrij zeker dat we goed zaten. Drie kwartier zijn inmiddels voorbij, dan een uur en plots zie ik de arke bus langzaam voorbij rijden, zonder te stoppen! Arjenne denkt dat ie zo omdraait en ik denk, die komt niet meer. Na nog 5 minuten wachten zonder bus besluiten we het afval in te duiken en de gegevens van onze hostess weer terug te zoeken. Dit lukt en na bellen met de hostess blijken we nog niet gemist te zijn, ook blijkt dat we 20 meter verwijderd waren van de oppik plek aan de overkant van de straat. Een taxi wordt naar ons toegestuurd, onze hostess die ons zou opwachten op het vliegveld is nergens te bekennen. Dan klinkt de vliegveld speaker, you are delaying the flight. Dat zou toch niet voor ons zijn?! Wel dus! Snel worden we door de douane geleidt en het vliegtuig in, waar we een uur voor vertrek plaats nemen. Hoezo te laat, normaal mag je pas een half voor vertrek naar binnen. De kosten voor de taxi en de emotionele schade bezorgt door de hostess-muts moeten we tot op de dag van vandaag nog vergoed krijgen. Veel te snel is er een einde gekomen aan deze fantastische reis!