Woendsag 8 november, van Cochin naar Munnar

De dag begint met voor mij met een vaag misselijk gevoel en wat krampen in mijn buik. Het zal toch niet.... maar nee, dat kan eigenlijk niet. We hebben braaf van tevoren Salmonella pillen genomen en alles goed gedaan; geen ijsblokjes, geen door anderen geschild fruit, geen salades, alleen gegeten bij betrouwbare gelegenheden. Het zal wel niks zijn. Bij het ontbijt beperk ik me voor de zekerheid tot een witte boterham met jam en een kop thee. Voor wie mij een beetje kent... een dag hoort te beginnen met koffie en thee is voor mietjes. Het uitchecken verloop wat rommelig, ze hebben de rekening nog niet opgemaakt en dat duurt allemaal even. De taxi is in elk geval keurig op tijd, dus redelijk vlot gaan we dan toch op weg naar Munnar. 130 km verder is dat en het ligt in de bergen op zo’n 1100 m. hoogte. Dat dat dan 4 uur moet duren, zegt wel iets over de kwaliteit van de wegen, die bar slecht is. Bovendien is het de ene haarspeldbocht na de andere en hebben we de slechtste chauffeur uit India meegekregen. Anticiperen in het verkeer kent hij niet, wel heel hard gasgeven en 10 meter later weer heel hard remmen. En proberen in te halen op de tweebaansweg, waar iedeereen kan zien dat het onverstandig is, net voor een bocht bijvoorbeeld. Je weet nooit of er een tegenligger komt, maar dat zien we dan wel weer, toch? Hij probeert ons nog wat bezienswaardigheden in te praten, spicegardens vooral. Maar ik weet inmiddels zeker dat het mis is in mijn buik. Vreselijk misselijk en niet alleen maar door de rijstijl van de chauffeur en behoorlijke buikkrampen. Fer stapt onderweg nog één keer uit om een paar apen te fotograferen, maar ik blijf stilletjes zitten waar ik zit. Ik zie nog een wc langs de weg, maar dat durf ik eigenlijk ook niet aan. De stemming van de chauffeur daalt naar beneden het vriespunt. Nergens kan hij wat commissie voor ons vangen en al na 3,5 uur zijn we op de plaats van bestemming. We hebben een deluxe kamer gereserveerd bij Green Valley Vista, dat mooi tussen de theeplantages moet liggen. Onze deluxe kamer is vochtig, klam, de lakens van het bed zijn te kort en smoezelig, net als de ooit witte handdoeken. Voor een hagelnieuw hotel hebben ze dat allemaal wel erg snel laten verslijten. De beloofde minibar is er niet, foutje van van booking.com zegt de manager, die is er nooit geweest ook. Maar hebben wij dan wel echt de deluxe kamer? Jazeker! Er is één pre, we hebben een eigen balkonnetje, dat moet uitkijken op het groen. Dat is ook zo, mits je precies recht vooruit kijkt. Naar links wordt er een groot complex gebouwd, naar beneden zie je allemaal troep en naar rechts is er een muur. Maar recht vooruit is het mooi :-).

Ik weet nu zeker dat mijn buikje ziek is en neem een Ciproxin en kruip in bed om warm te worden. Dat lukt niet met één deken, dus Fer vraagt er nog een. Die heeft vast naast de keuken opgeslagen gelegen, tjeemig wat een stank. Maar goed, het helpt wel. Twee uurtjes later begin ik al op te knappen. Fer heeft intussen het hotel en de omgeving verkend. Het hotel is weinig verheffend. Er is werkelijk niets gedaan om het een beetje aan te kleden, de eetzaal is kaal en sfeerloos en de leeskamer ook. Er is precies 1 leuk plekje en dat is een soort overdekt plateautje in de tuin, waar 3 tafeltjes staan en je kunt ontbijten, theedrinken of eten. Althans, de eerste 3 stellen die een tafeltje bemachtigen want daarna is het vol. Fer drinkt een biertje (het enige dat er was, blijkt al snel als hij een tweede wil) en ik een kopje thee. Het bier heet hier „special tea“ want dat mag natuurlijk eigenlijk niet geschonken worden. De fles moet onder de tafel bewaard worden en het wordt geschonken in limonadeglazen. Eten moet ik nog niet echt aan denken, dus ik bestel een kopje tomatensoep en Fer eet Indiaas, wat best lekker is. Daarna maar vroeg naar bed en hopelijk morgen weer beter. Alvast ter geruststelling, hierna wordt alles weer beter, maar dat lezen jullie in het volgende verhaal.