Donderdag 10 november, stress, nog meer krokodillen en doorreis naar Trinidad

Voor zo’n piepklein huisje is het hier elke dag een drukte van belang. Niet alleen zijn Berti en Noel er natuurlijk, maar er komt ook een meisje het ontbijt maken. Iemand anders komt afwassen. Dan komt er een meneer op een fiets een plastic zakje afgeven. Vijf minuten later komt een meneer met een leren map onder zijn arm vragen of Berti “achter” is. Dan komt er weer een mevrouw op een fiets die op het terrasje geparkeerd moet worden. En kwartiertje later vertrekt ze weer om een half uurtje later weer terug te komen. De uienverkoper komt aan de deur en de bakker ook. Intussen sleutelt Noel aan zijn fietstaxi, die ook nog op het piepkleine terrasje geparkeerd staat en dringend een nieuwe achteruitkijkspiegel nodig heeft. Dan komt er een gigantische ouderwetse schoolbus door het ministraatje. Het past allemaal maar net. Verder rijden er de hele tijd paard-en-wagens voorbij met bouwmaterialen, want er wordt druk gebouwd bij de buren. We hebben stellig de indruk dat Berti en Noel met hun piepkleine “hotel” toch nog wat mensen in dienst hebben. Maar als het gemiddelde maandsalaris 25 euro is, en je haalt met je 2 kamers per dag zo’n 50 euro binnen, dan heb je misschien ook wel genoeg om de gemeenschap ook een werkje te gunnen. In elk geval is het een genot om gewoon eens een uurtje buiten te zitten en alles gade te slaan.

Helaas moeten wij vandaag door en dat begint nogal stressvol, want Fer is zijn paspoort kwijt. Hij had het nog toen we hier arriveerden, want dat moet overal netjes geregistreerd worden. Er zijn dus maar 2 mogelijkheden. Of hij heeft het nog en is vergeten waar, of hij is het op het strand verloren. Het is behoorlijk erg als je hier je paspoort (met visum) kwijt bent, want registreren lijkt de corebusiness van de overheid hier.

Als we met wat moeite in ons beste spaans hebben uitgelegd aan Berti wat er aan de hand is, komt ze meteen in actie. De politie wordt gebeld, maar die hebben geen gevonden paspoort binnen gekregen. Onder haar toeziend oog moet Fer nog een keer alles uitpakken en weer inpakken, maar als een echte moeder is ze niet tevreden en doet het zelf nog een keer. Wij gaan intussen bij de 2 strandtentjes waar we geweest zijn vragen of ze iets hebben gevonden, maar helaas. Dan bedenkt Fer opeens dat zijn rugzak een extra vakje heeft voor de regenhoes. Dat gebruikt hij nooit voor iets anders, behalve eergisteren. Als hij onder toeziend oog van Berti dan toch zijn paspoort zelf vindt, doet ze een oprechte vreugdedans, luid schreeuwend “passaporte passaporte”, waarna ik haar hoor mompelen dat alle nederlanders “loco” (=gek) zijn. Na een hartverwarmend afscheid gaan we dan toch op pad.

Het plan was om nog naar het moerasgebied Zapata te gaan. Daar zitten we hier tegenaan en dat verklaart ook de agressieve muggen. Er komen hier tussen november en februari 1000den flamingo’s, maar die zijn nog niet gearriveerd. Dan maar naar de krokodillenfarm. Vanaf daar is eventueel nog een rondvaart te doen door het moeras.

De krokodillenfarm gaat vooral over toeristenwinkeltjes en Fer koopt een leren cowboy hoed, die hij de rest van de vakantie ophoudt. Gelukkig zijn er wel heel veel krokodillen te bekijken en het zijn gemeen uitziende dikkerds, die voor ons toeristen wel een kipje van een hengel willen eten. Hun kaken klappen met een luide klap dicht als ze ernaar happen. Soms is het raak, maar ook best wel vaak mis. Wat niet wordt uitgelegd is het doel van de krokodillenfarm. Ik vermoed dat ze voor het vlees (en misschien leer, maar dat zag ik nergens) worden gehouden, maar daar wordt dus helemaal niet over gerept. Na een uurtje hebben we het allemaal wel gezien. Op de volgende rondvaart moeten we nop anderhalf uur wachten en lijkt ons nu ook weer niet zó speciaal, dus we besluiten door te gaan, want we willen voor het donker in Trinidad zijn én een onderkomen vinden.

De weg naar Trinidad is gelukkig makkelijk en ook weer lekker leeg. We rijden 2,5 uur later zonder problemen het stadje in, wat helemaal geplaveid is met kinderhoofdjes. Al snel worden de straatjes steeds smaller en waar kun je hier nou parkeren. Dan zien we een bordje met een pijl en een “P”. En inderdaad, daar zijn maar liefst 9 parkeerplaatsen, die voor 3 euro per dag bewaakt worden door een meneer die hier goed aan verdient. Dit is niet een afgesloten terrein of zo, maar zijn gewoon 9 parkeervakken op een pleintje. Een beetje vaag, maar hij hielp ons met netjes inparkeren en toch fijn als er iemand een paar uur per dag naar je auto kijkt nietwaar?

We rollen zo een leuk kroegje in dat la Botija heet, ik vermoed dat dat de fles betekent. Daar drinken we een biertje, wat eigenlijk naar meer smaakt, maar we moeten eerst een slaapplaats vinden. Dus beginnen we weer met het grote aanbel-spel. Tring!!! Heeft u misschien een kamer voor ons? Nee? Dan kijken we nog even verder… Tring!!! Heeft u misschien een kamer voor ons? Nee? Oh, u weet misschien wel iets?

Bij de derde bel wordt er een meneer bij geroepen die “avocado” is (advocaat?), erg scheel kijkt en overduidelijk homo is, maar die vlakbij het centrum ons wel wil huisvesten. En zo belanden we bij Roni en zijn broer Iban. We krijgen echt een grote kamer, maar leuker nog, een privé-dakterras. Dat is niet alleen heel fijn om te zitten, maar ook om ongegeneerd onze vakantiewas te doen J.

Als ik heel eerlijk ben is dit weliswaar de grootste kamer die we hadden, maar ook de minst schone en de enige waar we niet eens een zeepje kregen. En pas na 2 dagen koud douchen uitleg over hoe het ook warm had gekund, de eikels! Aan de andere kant is het ontbijt weer prima, geserveerd op ons terras op elke gewenste tijd. Al snel heb ik in de gaten dat als Roni me “amiga” noemt, hij iets van me wil, bijvoorbeeld een vooruitbetaling of kleren die ik misschien over heb. En voor een avocado brengt hij wel heel veel uren in een klein glimmend sportbroekje voor de tv door.

Maar genoeg over Roni, we gaan lekker de stad in! Trinidad is een klein en overzichtelijk plaatsje, wat er heel schilderachtig uitziet. Je waant je 100 jaar terug in de tijd, want ookal hebben ze hier ook jaren 50 auto’s, ze hebben veel meer paarden. En dus overal kinderhoofdjes.  

Ook hier is natuurlijk een Plaza Mayor, een mooi pleintje met bomen en mooie bankjes, waar je heerlijk even kunt zitten. Maar nog veel leuker zijn de brede trappen vanaf Plaza Mayor, langs een kerk omhoog. Hier zit het vol met mensen, die genieten van weer eens een livebandje op een terras iets verderop, een mojito drinken (je hebt hier take-away mojito’s speciaal om op de trap te drinken), en wat zitten te kletsen. Een heel gezellig sfeertje. Helaas zie ik later ook dat hier weer een wifi-signaaltje te krijgen is, dus zitten er ook mensen alleen om hun email te checken. Die negeren we maar even. Zodra de zon onder is (klokke zes) koelt het af, maar de stenen van de trap geven nog uren warmte af, dus je zit hier echt heerlijk!

Heel grappig is hier een groepje zwerfhonden die zich door iedereen laten vertroetelen, maar helemaal losgaan als er een brommer over het pleintje rijdt. Dan rennen ze er met zijn allen luid blaffend achteraan en denken dat ze de brommer succesvol hebben weggejaagd. Er is ook één meneer, die hier elke avond om een uur of 9 hekken komt neerzetten, waar ze een vreselijke hekel aan hebben. Ik benijd die meneer niet!

We hebben gegeten op een romantisch dakterras, met natuurlijk weer een live-bandje. De saxofonist was erg getalenteerd en speelde fantastisch. Dat gold helaas niet voor de zangeres, die nog wel eens een noot miste, maar in een plaats waar zoveel bandjes zijn, kan niet iedereen even goed zijn natuurlijk. Het eten was redelijk, maar werd ruimschoots goedgemaakt door het mooie plekje. Toen het was fris werd, het is hier ’s avonds maar een graad of 18, zijn we naar huis gegaan en lekker naar bed, want morgen willen we vroeg op.