Dinsdag 8 november, naar de Varkensbaai

Vandaag gaan we Havana verlaten en we hebben een auto gehuurd die we moeten ophalen in een nabijgelegen hotel. Dat was nog wel een beetje spannend, want intussen hebben we wel heel veel verhalen gehoord van mensen die een auto gereserveerd en betaald hebben, die uiteindelijk niet geleverd wordt, omdat de reservering kwijt is of omdat er simpelweg geen auto is. Er zijn namelijk te weinig auto’s in Cuba om aan de vraag tegemoet te komen. Wij hebben echter geluk, niet alleen is er een auto voor ons, we hebben ook nog een upgrade van de kleinste naar een middenklasser gekregen. Het merk van de auto is BYD, nog nooit van gehoord, maar het zou Chinees zijn en staan voor “build your dreams”. Dat gaan we dan maar doen.

Naast het hotel hebben we een supermarkt gezien en om niet opnieuw met een watertekort te kampen, besluiten we groot in te slaan. Het is onze eerste kennismaking met een Cubaanse winkel en wat een droefheid! Hele schappen zijn leeg, maar er liggen ook bijvoorbeeld 3 hele schappen vol met allemaal dezelfde pakken spaghetti. Even verderop staan 600 dezelfde flessen olijfolie en er ligt ook een heel schap vol met zakken rijst. In een best grote winkel waren denk ik maar zo’n 80 producten te krijgen en van alles maar 1 merk. Geen enkele keuze. Fer had nog gehoopt op een zakje chips of nootjes of wat koekjes voor onderweg, maar dat zat niet in de collectie. Gelukkig was er wel water, 1 soort en niet erg lekker, maar wel nat. We gaan prompt bij de verkeerde kassa in de rij staan. Kennelijk is er een toeristenkassa en een locals kassa.

We hebben een hoopvol uitziende wegenkaart van Cuba meegenomen uit Nederland, want die zijn hier niet te krijgen en de bewegwijzering is berucht slecht. Ondanks dat duurt het toch nog wel een uurtje voordat we Havana uit zijn en werkelijk de goede kant op rijden. Als hier een afslag wordt aangegeven, dan komt die ook binnen 50 meter en is lang niet altijd herkenbaar als een afslag. Dat ging dus een paar keer mis, maar uiteindelijk kregen we het systeem door. Dat de wegen slecht zijn wisten we al, maar hoe slecht precies, daar hadden we geen voorstelling van kunnen maken. De snelwegen (totaal 2 in Cuba)  zijn meest 3 baans (elke kant op 3 banen dus) en je moet slalommen om de gaten in het wegdek heen. Gelukkig is er nauwelijks verkeer, soms zien we wel 10 minuten geen enkele andere auto. Wat we wel zien op de snelweg zijn paard en wagens, fietsen en mensen die de snelweg oplopen om bijvoorbeeld uien te verkopen. Levensgevaarlijk! Als je een keer verkeerd rijdt is dat overigens geen enkel probleem, want bijna overal kunt je over de middenberm een u-turn maken, er is toch geen ander verkeer. Je mag hier 100 km/u op de snelweg, maar veel auto’s halen die snelheid niet eens.

Toen we eenmaal op de goede weg waren beland was het maar een uurtje of 2 naar de varkensbaai, onze volgende bestemming. Onderweg lunchen we bij een benzinestation, waar het meeste eten eruit ziet alsof dat voor de nederlandse maag niet erg veilig is. Uiteindelijk nemen we een tosti met kaas, daar kan weinig mee misgaan, behalve dat de kaas niet gesmolten is en we hebben een kieskeurig persoon in het geelschap. In mijn beste spaans vraag ik of de tosti nog wat langer gebakken kan worden en dat is helemaal geen probleem. De mensen zijn bijna zonder uitzondering vriendelijk en geduldig.

We willen verblijven in Playa Larga in het dorpje Caleton, wat er bij aankomst heel lieflijk uitziet. Er is een leuk klein strandje en er zijn allemaal casas particulares aan het strand. We beginnen het spel van aanbellen om te vragen of er een kamer vrij is, maar het hele eerste rijtje, aan het strand, is volgeboekt. Dan maar een rijtje naar achteren en daar belanden we bij Bertika en Noël. Een piepklein huisje, ik schat 4 m breed bij 10 m diep en maar 1 verdieping, met als je binnenkomt eerst een soort woonkamertje met 2 tafels en 8 stoelen eromheen. Dan de eerste gastenkamer en achterin de gang de 2e gastenkamer, gevolgd door de keuken, waar achter een muurtje nog een 2 persoons bed staat. Ik denk dat ze daar zelf slapen.

Ons kamertje is klein, maar schoon, heeft airco (niet nodig gehad) en een eigen badkamer met warm water en zelfs een koelkastje. Hoewel ik een iets romantischer beeld had van waar we zouden blijven, zijn we toch blij dat we iets hebben en het blijkt een schot in de roos, want wat een lieve mensen! Bertika heeft heerlijk over ons gemoederd, leverde gigantische thermoskannen heerlijke sterke Cubaanse koffie en hield continue in de gaten of we misschien iets nodig hadden. Ze zag er wel typisch Cubaans uit. De legging doet het hier erg goed bij de vrouwen, liefst in een beetje fluo-kleur en hoe dik je buik is, of je billen, dat maakt hier helemaal niets uit.

De zon gaat al bijna onder, dus we gaan maar eens op het strand kijken. Bertika biedt aan om voor ons te koken, maar we hebben wel zin in een diner aan het strand, dus we bedanken vriendelijk voor het aanbod.

Op het strand staat een cocktailbar, met een barman die de film cocktail wel 100 keer gezien moet hebben, want hij kan werkelijk alle goocheltrucs met flessen, rondvliegende ijsblokjes en shakers en maakt heerlijke cocktails. Maar om een uur of 7 krijgen we toch honger. Het zag eruit alsof er veel restaurantjes waren, maar in werkelijkheid zijn het er maar 2. Het eerste zit vol en het tweede serveert tot 21 uur alleen aan de eigen gasten. Daarna ben je van harte welkom, maar zo lang kan ik niet wachten met eten!

We lopen nog even door en komen bij een binnenplaatsje aan het strand, waar 2 mannen en een jongen zitten te kletsen. We informeren of je hier kunt eten en ze kijken een beetje verbaasd, maar het is geen probleem. We worden op het verder lege terras naar een tafeltje begeleid en al snel komt de jongen de bestelling opnemen. Een kaart is er niet, maar we kunnen kiezen uit vis of kreeft. Daar heeft Fer weinig zin in, dus we doen een tegenbod; kip? Geen enkel probleem!

Dan fluit hij op zijn vingers, want er moet nu iemand komen die kan koken. Uit een steegje verschijnt een dikke mevrouw die in de keuken verdwijnt en 10 minuten later komen daar allemaal heerlijke geuren vandaan. We zijn echt in de watten gelegd. We kregen eerst brood met boter en een voorafje van stukjes gebakken zoute vis (toch vis, maar erg lekker). Hierna kwam een enorme bak gebakken groente, waar ik nog vaak verlangend aan heb teruggedacht. Daarna kregen we een dikke soep (ik denk obv bonen) en de kip, die ook erg smakelijk was. Koffie hadden ze ook, en is hier zonder uitzondering erg lekker. Uit eten is hier niet erg goedkoop, maar voor dit feestmaal hoefden we maar 12 CUC pp te betalen. Weer een bijzondere ervaring rijker, rollen we even later tevreden ons bedje in, wat eigenlijk een plank was met een matras erop en vreselijk doorzakte en kraakte als je je omdraaide. Maar krakend ijs breekt niet en zo is het kennelijk ook met bedden gemaakt van planken.