Dinsdag 15 november- een mislukte dag

Na de cocktails van gisterenavond is het voor het eerst gelukt om de nacht door te slapen en wel tot 8 uur! We horen onze nieuwe Amerikaanse buurvrouw uit over de verkiezingsuitslag tijdens het ontbijt. Zij maakt zich ook grote zorgen over Amerika en waar het allemaal heen moet gaan. Daarna gaan we op pad. Doel van de dag is om de autoband op te laten pompen die bijna leeg is, daarna een hike te doen in Valle Ancon en dan te eindigen bij het zwembad van een groot hotel, de rancho San Vicente. Helaas is het zwaar bewolkt, maar vol goede moed gaan we toch op pad. Naast het benzinestation is een onooglijk shopje dat zich specialiseert in het oppompen van banden. De man kijkt bedenkelijk naar onze bijna lege voorband, maar pompt hem toch op. Direct daarna komt er een andere man met een krik, krikt de auto op en haalt het hele wiel eraf. Dit alles zonder overleg. Het wiel wordt naar achter gerold en vertwijfeld volgen we wat er gebeurt. Het wiel wordt in een soort ondiepe put gegooid en zo kunnen we zien of er een “problema” is. En jawel hoor, maar liefst 4 gaten zitten erin. Na wat onderhandelen gaan ze de band repareren voor 25 CUC en een kwartiertje later kunnen we op pad. Gisteren tijdens de fietstocht hebben we het beginpunt van onze hike al gezien, dus we rijden er vlot naartoe en gaan vol goede moed op pad. Een leuk paadje tussen huisjes door, langs een veldje met koffieplanten. We zien de bonen al liggen drogen in de zon. Dan loopt het pad dood en staan we weer op de weg. Heh?? Ondanks dat we ongeveer 7 keer de weg hebben gevraagd, vinden we het begin van de trail niet. Wel ongeveer 6 huiskamer-restaurants, waar iedereen ondanks het vroege tijdstip hele maaltijden voor ons wil koken. Uiteindelijk besluiten we met de auto naar het 6 km verder gelegen plaatsje Ancon te rijden. De weg is heel erg slecht en we maken ons zorgen over onze net geplakte band, maar alles gaat goed. Ancon ziet er desolaat en vervallen uit en er hangt een nare sfeer. Er komt een kerel naar de auto die wel met ons een tochtje langs een meertje wil maken, maar we voelen er weinig voor en besluiten terug te keren. Dan maar door naar het hotel voor onze middag relaxen. Onderweg zitten wat aasgieren langs de weg. Aasgieren zie je hier echt overal, maar zo dichtbij hadden we ze nog niet gezien. Het hotel is werkelijk uitgestorven, er zit een lifeguard tv te kijken, er is oorverdovende muziek en er zitten 3 obers zich te vervelen. We drinken een kop koffie en informeren naar de mogelijkheden voor massage. Daarvoor worden we naar een uitgestorven gebouwtje verwezen, dus uiteindelijk willen we op een ligbedje bij het zwembad gaan zitten. Net op dat moment komt er een mevrouw die van de massage is en we kunnen allebei mee. Ik leg uit waar we pijn hebben, ik in schouder en nek en Fer in zijn onderrug. Vervolgens worden we allebei 20 minuten behandeld volgens de methode “aaien met olie“. Lekker plakkerig en met nog steeds rugpijn, installeren we ons bij het zwembad, tot het 10 minuten later begint te regenen. We gaan onder het afdakje bij het restaurant zitten en jagen de obers de stuipen op het lijf door als enige gasten werkelijk iets te bestellen. Dat hadden ze niet verwacht. Ondanks dat we dus de enige gasten zijn, lukt het niet om de tosti’s warm te serveren. Het biertje is gelukkig ook koud en komt in een wijnglas, waar het meteen in doodslaat.

De lifeguard begint inmiddels aan zijn 3e film, er is een hele bus platte Nederlanders aangekomen en we zijn door en door koud, dus we pakken onze biezen en vertrekken terug naar huis, voor een warme douche en een lekkere sterke kop koffie.

Daarna gaan we borrelen en eten bij een tapasbarretje met allemaal parasols, net naast de Plaza Maior van Vinales. En leuk tentje, wel druk, maar toch zonder rijen voor de deur en het eten was prima.