dag 1 van trekking door de bergen rond Banaue

Woensdag 29 juni

Om 5 uur dus de wekker…we dachten dat als je toch al een jet-lag hebt, het niet zoveel uitmaakt of je nou om 5 uur opstaat of om 7 uur, maar het voelde toch wel erg vroeg. Toen we tegen 6-en beneden kwamen, bleek dat de mensen van de guesthouse ook al wakker waren en best voor ons een extra-vroeg ontbijt wilden maken. Het tevoren bestelde en ingepakte ontbijt ging mee als lunchpakket, hoe fijn dat echt was zouden we pas een paar uur later ontdekken.

We zouden met een tricycle naar het startpunt van de trekking worden gebracht en onderweg stopten we bij aan aantal viewpoints die stuk voor stuk uitkeken over prachtige rijstterrassen. Voor foto’s was dit helaas niet het beste moment van de dag, omdat de zon nog laag stond. Bij de laatste viewpoint zaten 3 oude vrouwtjes in klededracht waar je tegen een kleine donatie foto’s van mocht maken. Ze zitten de hele dag met zijn 3-en op een bankje te kletsen, totdat er weer een paar toeristen langskomen, waar ze voor kunnen pauzeren. Het zag er heel genoeglijk uit, maar kan toch geen pretje zijn om daar maar de hele dag te zitten.

Na deze fotoshoot kwamen we bij het beginpunt voor onze tocht. Ik kreeg al meteen een “walking-stick” van Jeremiah, onze gids. Dat dat heel handig was, zou ik al snel ontdekken en ik weet nu al dat ik helemaal klaar ben voor de middelbare leeftijd, want wat was dat fijn, zo’n wandelstok. Een half uurtje later maakte hij er trouwens voor Fer ook één, want hoewel 8 jaar jonger, leek het de gids ook voor hem beter om een extra steuntje te hebben. En ook Fer kon er goed mee overweg. De eerste uren van de tocht waren vooral klimmen door smalle junglepaadjes. Behoorlijk zwaar, maar gelukkig was het nog niet al te heet.

Al snel kregen we uitzicht op het plaatsje Pula, ongeveer 6 bergen verder, waar we langs zouden komen op weg naar onze eindbestemming van de dag. Aanvankelijk waren de huisjes van het dorpje slechts piepkleine stipjes in de verte en we konden ons nauwelijks voorstellen dat we zo ver zouden lopen. Op een gegeven moment waren we uit de jungle en liepen langs de rijstvelden. Allemaal prachtige valleitjes omringd door rijstterrassen. Het één nog idyllischer dan het ander. Langs watervalletjes en beekjes, slingerpaadjes en eindeloos veel trapjes, op en af en op en af.

Uiteindelijk liepen we deze dag 24 km, waarvan minstens de helft omhoog of naar beneden. Aan het eind van de dag kon ik geen stap meer verzetten.

Na 4,5 uur lopen waren we, netjes volgens planning, op het punt waar we gingen lunchen. De meegebrachte bammetjes waren zeer welkom, want al die inspanning maakt behoorlijk hongerig. We hadden 1,5 liter water pp mee, maar dat was al snel op en hebben we nog zeker 2 keer bijgevuld uit de bergbeekjes. Ik denk dat we zeker 3-4 liter per dag dronken en maar 1 keer geplast. Ik hoef vast niet uit te leggen hoe lekker onze t-shirts roken toen we eenmaal op de plek van bestemming aankwamen.

Onze eindbestemming van de dag was het dorpje Kambulo, waar we in de guesthouse sliepen. Dit soort onderkomens zijn altijd een vriendelijke, ogenschijnlijk ongeorganiseerde chaos, waarbij uiteindelijk alles wonderbaarlijk goed blijkt te werken. We werden eerst op een soort veranda ontvangen en in no time hadden we een biertje voor onze neus en was ons gesommeerd de schoenen uit te trekken om de gekwelde voeten wat lucht te geven. De kamer, helaas 2 trappen op en ook weer af met totaal verzuurde benen, was weer amper groter dan het bed wat erin stond, maar wel schoon. De gedeelde bucket-douche (=emmer koud water met schepje) was uiterst welkom en ook handdoeken konden ons geleend worden, 1 formaat kleine handdoek, de ander een soort gastendoekje. Fer en ik hebben gezellig samen gedouched met het emmertje en schepje en voelden ons daarna stukken beter.

Het eten was OK, maar zo’n eind van de geciviliseerde wereld kun je ook niet veel verwachten. Dit dorp is op geen enkele manier op een weg aangesloten en de kortste weg naar iets waar tenminste een motorfiets kan rijden is minimaal een uur lopen (in het tempo van de locals). Als je hier echt flink ziek wordt heb je een groot probleem. Op die eerste weg, waar je na een uur lopen komt, kan bijv ook geen ambulance komen. Niet aan denken maar… Ze hebben in elk geval een vroedvrouw in het dorp, waar 2000 mensen wonen en ik vermoed dat die wel iets meer kan dan kinderen op de wereld zetten. Bereik met je mobiele telefoon heb je trouwens ook niet in dit gebied, dus we zijn echt totaal afgesloten van de westerse wereld. Vroeger was het heel normaal dat je soms een paar dagen niet bereikbaar was tijdens vakantie, maar wij zijn het niet meer gewend en hopen maar dat thuis alles goed is.

Ik denk dat was opgevallen hoe moeilijk we liepen, want er werd ons een massage aangeboden (1 uur voor 7 euro), maar we moesten nog wel even wachten, want de masseuses waren nog op het veld aan het werk. Toen zij klaar waren hadden wij net gegeten en moesten we verplicht nog 20 minuten wachten. De attente Jeremiah liet ons een paar bomen zien met vuurvliegjes erin. Wat ziet dat er bizar en sprookjesachtig uit!

Daarna was het tijd voor de massage. Wat zijn die kleine vrouwtjes sterk zeg. Fer had de blauwe plekken op zijn kuiten staan, niet echt de bedoeling natuurlijk. Maar toch had het ons ook wel goed gedaan. We hebben nog even gekletst met de andere gasten en daarna zijn we tegen 22 uur onder de wol gekropen, letterlijk. Een laken was meer op zijn plaats geweest in deze hitte, maar het was een fleecedeken of niks J.