Dag 2 van de trekking door de bergen, spierpijn en kakkerlakken

Donderdag 30 Juli

Na een dag van hiken in plaats van wandelen, wat min of meer betekent dat de trail zo smal en stijl is dat je wel moet focussen op de weg omdat je anders struikelt, kwam de wekker alweer vroeg. De muggen waren voldaan van hun nachtelijke feestmaal en wij strompelden richting een verkwikkende koude douche.

Koffie is het enige woord dat we uit onze mond kunnen krijgen en na de eerste slokken van dit dampende goed komt de wereld weer tot leven. Een omelet en een pita geraspte kaas moet ons weer op krachten brengen. We kletsen wat met onze jonge back-trackers in het guesthouse. Allemaal even vriendelijk en van een internationaal allure.

De hike van vandaag moet ons naar Batad brengen. Ons is een zwaarder traject dan gister beloofd, wat een prettig vooruitzicht is met onze betonnen kuiten en pijnlijke schouders. Ook het weer ziet er strak blauw uit dus het belooft nog wat voor vandaag.

Wederom gaat het langs steile bergweggetjes, diepe afgronden over rijstvelden en langs prachtige vergezichten. Onze motoriek en coördinatie zijn enigszins aangetast door de dag van gisteren waardoor zowel het klimmen als het dalen lastiger is. Een helpende hand van onze bijzonder sterke gids van geringe lengte biedt uitkomst naast onze inmiddels vertrouwde stok. Vooral de droge stukken met veel losse stenen zijn verradelijk en bezorgen ons een aantal kleinere glijpartijen.

Eerder dan verwacht komen we echter rond het middaguur in Batad aan. Staand hoog boven het dorp hebben we een prachtig uitzicht op de amfi-theater achtige rijstvelden rondom Batad. De velden zijn nagenoeg rijp en hebben inmiddels het frisse groen ingeruild voor een warme gouden gloed. Aangezien ik mijn complete foto uitrusting meesjouw, neemt Jeremiah (onze gids) ons mee langs een stijl trapje verder de berg op. Hoewel het uitzicht prachtig is, vind ik het toch iets te pittig om op dit richeltje mijn tripod op te zetten. Uit de hand dan maar fotograferen en dan zittend hoog boven het dorp genietend van het waanzinnige uitzicht en de koele bries.

Fijn was het dat we dankzij deze detour het smaller pad mochten inruilen voor een nog smaller pad. Dit keer was er niet meer ruimte dan een enkele voet, zo’n 10-15 cm breed, prima zolang er een rijstveld vlak onder je bevindt maar minder comfortabel als er opeens een afgrond van tientallen meters ontstaat. Al snel kom ik tot de conclusie dat de evenwichts-balk niks voor mij is! Even niet denken aan een misstap en het feit dat we buiten bereik zijn van moderne communicatie, maar volledig vertrouwen op onze 25 jarige gids en zijn geërfde berg-voetigheid.

“Te smal ?”vroeg hij nog, maar ons vertrouwen in Jeremiah blijkt terecht. Even later zijn we aanbeland in ons guesthouse. Een ijskoud cola’tje in de hand, zittend op het heerlijke terras van het guesthouse met uitzicht op de omliggende rijstterrassen, komen onze benen tot rust.

Het middag programma bestaat uit een op en neer klim naar een waterval, maar we besluiten deze te laten lopen. We hebben sinds aankomst nog niet echt stil gezeten en besluiten dat we hier in Batad een prachtige plekje hebben gevonden om lekker te relaxen en te genieten van de omgeving. Been links en rechts stemmen onmiddellijk in met dit voornemen en aldus lezen, drinken en kletsen we ons de middag door.

’s Avonds komen we een Zwitsers-Australisch koppel tegen, het klikt en we eten en borrelen samen gezellig tot vroeg in de avond. Vele verhalen verder is het tijd onze traditionele slaapplaats op te zoeken. Een Ifugau traditionele hut vormt de master bedroom voor vannacht. Rieten dak, een haard, het hutje staat op palen met een laddertje naar de piepkleine deuropening. Het ziet er idyllisch uit, enige minpunt kan zijn dat er soms kakkerlakken zitten, maar dat zijn maar kleintjes, die doen niks vertelt Jeremiah ons. Maar deze once-in-a lifetime experience laten we ons niet ontnemen door een paar kevertjes, toch? Eenmaal binnen begint Arjenne de al aanwezige diertjes, toch al snel een klein legertje, naar buiten te vegen. Terwijl ik mijn deken naar beneden schuif schiet er een kakkerlak onder mijn priemende blik vandaan, tussen de dekens vandaan.

De nacht verloopt onrustig, meerdere kleinere kakkerlakken, althans dat denken we, want het is aarde donker, proberen een track over ons lichaam uit. Eerst gaat telkens het licht aan, maar later is de paranoia omgeslagen en gooien we datgene wat over ons heenloopt in een hoek en hopen dat het niet al te snel weer terugkomt. Het is bloedheet en we hebben alleen een deken en geen laken. Zonder bedekking slapen durven we niet, helden als we zijn.

Om 4 uur ‘s nachts beginnen de eerste hanen zich te roeren. De nacht lijkt ten einde en gezien de perikelen van afgelopen nacht is het maar goed ook.