Kakefonie en de buffel van 500 miljoen
22 oktober 2014 - Rantepao, Indonesië
Kakefonie en de buffel van 500 miljoen-woensdag 22 oktober
We worden rond 6 uur wakker van een oorverdovende kakefonie van tegen elkaar inkukelende hanen, blaffende honden, krijsende varkens en tjirpende krekels. Het is echt waar, we zijn op het platteland. Had het geholpen om in het centrum te verblijven? Nee, die geluiden hoor je hier overal. Maar wij horen niet het geluid van opgevoerde brommers en auto's met kapotte uitlaten en dat is toch zeker een groot voordeel.
We hebben heerlijk geslapen, maar Fer is belabberd wakker geworden, namelijk met een onvervalste buikloop en naar eigen zeggen " de energie van een aardbei". We doen dus maar even rustig aan.
Na een koude douche en een lekker ontbijt besluiten we rond het middaguur om maar eens onze omgeving te gaan verkennen. We wandelen het dorp in naar de tourist office om een plan te maken voor de komende dagen. Daar aangekomen is het goede nieuws dat ze nog net open zijn. Daar houd het echter mee op. Het verhaal is vaag, eigenlijk is er geen touw aan vast te knopen. We krijgen wel een plattegrond van Rantepao en omgeving mee. Enigszins ontredderd vervolgen we onze zoektocht naar een goed plan. Onder het genot van een ijskoffie met vanille en caramel, in een tentje met betrouwbare wc, ontmoeten we 2 Amerikanen en vragen om raad. Dit werpt licht op de zaak en we krijgen naam en telefoonnummer van een gids. Tevreden lopen we naar het riviertje aan de rand van het dorp, waar we een bruggetje oversteken en opeens midden in een rijstveld staan. Een smal weggetje leidt een berg op naar de eerste echte Tongkonan (traditionele huizen met een boot vormig dak) die we zien. Het is onder andere om deze unieke bouwstijl dat dit volk, de Toraja, bekend staat. Voor het huis staat altijd een kleine replica ervan, de graanschuur. Hoe meer graanschuren iemand heeft hoe rijker hij is, dat is logisch en makkelijk te zien voor de omgeving. Hier heb je geen dure auto voor de deur nodig om status te krijgen. De graanschuur is altijd zo gepositioneerd dat dee vanuit de voordeur van het huis in de gaten geworden kan houden. Hoe eerlijk iedereen hier ook is, men houdt liever alles scherp in de gaten.
We kijken op ons gemak rond. Overal branden vuurtjes, staan biggetjes gezellig te knorren en worden de waterbuffels vertroeteld. We worden al snel uigenodigd door een lokale boer om zijn bezit te komen bewonderen. Zijn grootste trots is een waterbuffel van 18 jaar oud, een gigantisch beest met enorme hoorns, die wel 500 miljoen rupia waard is (omgerekend tenminste 3000 euro!). Deze beesten zijn de spaarpot van de familie en worden enorm goed verzorgd.
Spelende kinderen, loslopende kippen en hele roedels honden maken het tafereel compleet. Iedereen is enorm vriendelijk.
In een lokaal barretje trakteren we onszelf op een Bir Bintang, waarna we terug lopen naar Pia's Poppies, waar we nog heerlijk eten. Voldaan doen we verwoede pogingen om het internet op te komen om wat reisverhalen op de blog te zetten, hetgeen zowaar na ongeveer 50 pogingen uiteindelijk lukt.
We worden rond 6 uur wakker van een oorverdovende kakefonie van tegen elkaar inkukelende hanen, blaffende honden, krijsende varkens en tjirpende krekels. Het is echt waar, we zijn op het platteland. Had het geholpen om in het centrum te verblijven? Nee, die geluiden hoor je hier overal. Maar wij horen niet het geluid van opgevoerde brommers en auto's met kapotte uitlaten en dat is toch zeker een groot voordeel.
We hebben heerlijk geslapen, maar Fer is belabberd wakker geworden, namelijk met een onvervalste buikloop en naar eigen zeggen " de energie van een aardbei". We doen dus maar even rustig aan.
Na een koude douche en een lekker ontbijt besluiten we rond het middaguur om maar eens onze omgeving te gaan verkennen. We wandelen het dorp in naar de tourist office om een plan te maken voor de komende dagen. Daar aangekomen is het goede nieuws dat ze nog net open zijn. Daar houd het echter mee op. Het verhaal is vaag, eigenlijk is er geen touw aan vast te knopen. We krijgen wel een plattegrond van Rantepao en omgeving mee. Enigszins ontredderd vervolgen we onze zoektocht naar een goed plan. Onder het genot van een ijskoffie met vanille en caramel, in een tentje met betrouwbare wc, ontmoeten we 2 Amerikanen en vragen om raad. Dit werpt licht op de zaak en we krijgen naam en telefoonnummer van een gids. Tevreden lopen we naar het riviertje aan de rand van het dorp, waar we een bruggetje oversteken en opeens midden in een rijstveld staan. Een smal weggetje leidt een berg op naar de eerste echte Tongkonan (traditionele huizen met een boot vormig dak) die we zien. Het is onder andere om deze unieke bouwstijl dat dit volk, de Toraja, bekend staat. Voor het huis staat altijd een kleine replica ervan, de graanschuur. Hoe meer graanschuren iemand heeft hoe rijker hij is, dat is logisch en makkelijk te zien voor de omgeving. Hier heb je geen dure auto voor de deur nodig om status te krijgen. De graanschuur is altijd zo gepositioneerd dat dee vanuit de voordeur van het huis in de gaten geworden kan houden. Hoe eerlijk iedereen hier ook is, men houdt liever alles scherp in de gaten.
We kijken op ons gemak rond. Overal branden vuurtjes, staan biggetjes gezellig te knorren en worden de waterbuffels vertroeteld. We worden al snel uigenodigd door een lokale boer om zijn bezit te komen bewonderen. Zijn grootste trots is een waterbuffel van 18 jaar oud, een gigantisch beest met enorme hoorns, die wel 500 miljoen rupia waard is (omgerekend tenminste 3000 euro!). Deze beesten zijn de spaarpot van de familie en worden enorm goed verzorgd.
Spelende kinderen, loslopende kippen en hele roedels honden maken het tafereel compleet. Iedereen is enorm vriendelijk.
In een lokaal barretje trakteren we onszelf op een Bir Bintang, waarna we terug lopen naar Pia's Poppies, waar we nog heerlijk eten. Voldaan doen we verwoede pogingen om het internet op te komen om wat reisverhalen op de blog te zetten, hetgeen zowaar na ongeveer 50 pogingen uiteindelijk lukt.
Alsof ze daar it-technisch achter zouden lopen