Vrijdag 10 november-Sunrise tour in Munnar

Vrijdag 10 november, Munnar

Vandaag gaat de wekker om half 5. Tjeemig, toch wel vroeg! We gaan namelijk op sunrise-tour. Om 5 uur melden we ons, nog enigszins groggy, bij de receptie, waar we worden opgewacht door een jongen die bij het hotel werkt, Sanesh. Het is een mager mannetje, dik ingepakt in een zeker 6 maten te grote fleece-trui en een dikke shawl. Hij verwacht duidelijk dat het koud zal zijn. We vertrekken met een jeep naar hogere regionen. Vanwege de kou lijkt het Sanesh beter als we allemaal op de voorbank gaan zitten, dan houden we elkaar nog een beetje warm. Het past maar net, met mijn rechterknie tegen de versnellingspook, maar ach, meer dan zijn 1 en zijn 2 heb je hier toch niet nodig. Gisteren hebben we al gezien dat de wegen slecht zijn, maar de taxi van gisteren heeft duidelijk over de beter berijdbare wegen gereden. Zo niet vandaag, we hotsen en botsen over onverharde wegen, een heel stuk door een theeplantage heen. Omdat het nog pikdonker is, zien we er weinig van. Om niet je tanden op het dashboard stuk te bijten, want een gordel is er natuurlijk niet, zit er een stang voor ons aan het dashboard, waar we ons dan maar stevig aan vastklampen. Dit is het serieuzere off-road werk en ik begin me een voorstelling te maken van hoe het moet zijn om Paris-Dakar te rijden. Na een minuut of 50 parkeren we ergens in een bocht, verkeer is hier toch niet. Het begint al te schemeren en het laatste stuk moeten we te voet afleggen, bergopwaarts. Sanesh heeft er flink de pas in, die wil natuurlijk boven zijn voordat de zon zich laat zien. Wij strompelen er puffend en hijgend achteraan. We lopen over het grondgebied van een ander hotel, met allemaal boomhutten. Heel erg gaaf, hier hadden we ook wel willen zitten! Maar dan moet je wel elke dag 2 keer een uur dit hotsen en botsen in de jeep doorstaan. Misschien zitten we toch ook wel goed in onze „deluxe“ kamer in Green View. We zijn net op tijd boven en nestelen ons op een uitstekende rotspunt die een wijds uitzicht geeft over de bergen en dalen. Het is inderdaad spectaculair! We gaan lekker zitten en genieten van het uitzicht. Dan heeft Sanesh een verrasing. Uit zijn rugzak komt een thermoskan met koffie en een trommeltje met van die heerlijke kleine banaantjes. Wat fijn allemaal! Fer is intussen bezig zijn tripod op te zetten, om vanaf het puntje van de rots de mooiste foto’s te kunnen maken. Ik vind het maar niks, maar hij heeft een stabiel plekje gevonden. Het levert inderdaad prachtige foto’s op. Na een uurtje genieten, wordt het tijd om door te gaan. We doen een rondje wildplassen, want veel keus is er niet, en lopen terug naar de auto. Onderweg spotten we onze eerste giant squirrel. Wat zijn dat een mooie beestjes. Kleine eekhoorns hebben we in Cochin al gezien, maar deze zijn ongeveer het formaat van een uit de kluiten gewassen kat. Maar dan dus als eekhoorn. Zwart lijfje met een roodharige band om zijn buikje. Leuk om te zien! Dan mogen we kiezen, het eerste uur teruglopen door de theevelden, of in de jeep. We doen nog alsof dat een lastige keuze is, maar gaan toch liever lopen. En het is prachtig. De theevelden liggen er nog verstild bij, allemaal schakeringen groen in het vroege ochtendlicht. Volgens het programma moeten we ook nog een spice-garden en een waterval bezoeken, maar we hebben wat langer over de wandeling gedaan om foto’s te maken en stellen voor om de spice-garden te laten schieten. Daar hadden we toch al niet zoveel zin in en hebben we in Sri Lanka al uitgebreid gedaan. Een koffieplant kunnen we nu wel herkennen en waar de kaneel vandaan komt weten we ook al. Fer had destijds in Sri Lanka last van zijn maag en vertrok daar met een flesje maagmedicijn, wat later een soort motorolie bleek te zijn. Daar zitten we niet echt nog een keer op te wachten. Dan maar naar de waterval. Die blijkt nog best ver weg te zijn, dus hoe dat allemaal in die 5 uur van onze trip had moeten passen is me een raadsel. De tocht erheen is prachtig, door kleine dorpjes, overal bloemen in alle kleuren van de regenboog en het leven wat langzaam op gang komt. Onze gids is van het relaxte type en kennelijk heeft hij de rest van de dag niets beters te doen, dus we nemen overal de tijd voor en stoppen voor koffie bij een onooglijk tentje ergens in the middle of nowhere. Koffie met vel natuurlijk ;-). We bekijken opnieuw uitgebreid het theeplukken of eigenlijk is het meer knippen hier. Met een heggenschaar met een zakje eraan vast, heel ingenieus. Hij legt ons uit dat de bomen die tussen de theestruiken staan, daar speciaal zijn neergezet, omdat ze een bladvorm hebben die als een soort natuurlijke fan werkt. Daar koelen de planten wat van af en dan groeien ze beter. Dan komen we bij de waterval. De eerste attractie in India waar een fotocamera 5 keer zoveel waard is als een mens. De toegang is nl 20 roepies per persoon (28 cent) en 100 roepies (1,40 euro) voor een camera. Raar??? Maar goed, het zijn geen bedragen om moeilijk over te doen, dus we betalen en verwachten dan door te mogen lopen. Maar we krijgen een mevrouw toegewezen die gewapend met paraplu op ons moet passen. De waterval zelf stelt echt helemaal niks voor, een miniwatervalletje, helemaal afgezet met touwen en beton, die uitkomt in een grote betonnen bak, waar je dan in kunt zwemmen (wel extra betalen). Het meest leuke was nog wel de groep Indiase mannen, die wel gingen zwemmen, maar als een stelletje mietjes elkaars hand moesten vasthouden. Mannen zijn hier zowiezo wel van het elkaar aanraken en vaak zie je 2 mannen hand in hand lopen, terwijl homoseksualiteit hier volledig taboe is. Dit is hier dus gewoon een normale manier om met je vrienden om te gaan. Inmiddels is het ruim na 1-en en we zouden om 10 uur terug zijn. Sanesh weet al dat er in het hotel geen eten meer te krijgen zal zijn tot ‘s avonds en stelt voor om te gaan lunchen. Dat hebben we dus gedaan, op zijn Indiaas. We eten oa massala dosa, wat een soort pannenkoek is, die deels gevuld is met een aardappelcurry en waar 2 dips bij komen. Natuurlijk alles met je handen eten en glibberig dat het is. Sanesh zat in elk geval te smullen en dat liet hij merken door luid te smakken. Hij is wel een stuk handiger met dit soort eten dan wij. Hij kreeg zelfs de hele saus met zijn vingers naar binnen gelepeld en begon toen ook nog maar even aan de onze. Vermakelijk was het wel. Fer en ik hadden nog 2 andere gerechtjes besteld om de Indiase keuken een beetje te leren kennen, maar het enige verschil was dat er geen massala-prutje in zat en dat het broodje anders was. Dus nog 2 verschillende broodjes met dezelfde sausjes. Eén broodje zag er wel spectaculair uit, dat was een soort piramide. Rond half 3 waren we weer thuis en hebben wat gelummeld, verhaaltje geschreven, ons georiënteerd op de volgende stop en gegeten. Morgen door naar Kumily!