Donderdag 16 november- Backwaters

Donderdag 16 november- Backwaters

Ons is opgedragen ons stipt 8 uur te melden bij de receptie voor onze kano tocht. Ontbijt en lunch zijn inclusief dus we hoeven niet van tevoren te ontbijten. Helaas komt hier nauwelijks warm water uit de kraan, in elk geval te weinig om te douchen. Soms stopt het piepkleine straaltje een paar minuten helemaal. Gisterenavond hebben we echter al geoefend en met een beetje geduld lukt het om een grote emmer water vol te krijgen met warm water en met de emmertje en schepje methode (in Indonesië heet dat “mandi”) lukt het toch nog prima om fris gewassen te verschijnen.

We worden vergezeld door een moeder en dochter uit Spanje, Sarah en Elly, die in hetzelfde hotel logeren. Sarah is engels, maar getrouwd met een Spanjaard en woont in Madrid. Ze is een gezellige reisgenoot. We worden met zijn vieren in een tuktuk geladen, dat past net, en naar de lokale veerboot gebracht. Daar worden we keurig opgevangen door een jongen die goed engels spreekt en even de rol van reisleider op zich neemt. De veerboot moet over 20 minuten komen, maar dat kan ook best wel eens een half uurtje langer duren, als de kapitein nog aan het ontbijten is bijvoorbeeld. Het duurt inderdaad iets langer, maar niet al te lang en er is meer dan genoeg te zien, we vervelen ons niet. De veerboot is eigenlijk een soort bus, ongeveer elke 500 meter legt hij ergens aan om iemand op te pikken of af te zetten.

Na een half uurtje varen moeten we van boord om vervolgens een minuut of 10 langs het water te lopen tot we bij een onooglijk huisje komen. Dit is ons basisstation voor de dag en hier krijgen we dan ook ontbijt. Idli (een soort uit de kluiten gewassen poffertje van rijstmeel) met 2 soorten pittige curry-prutjes, natuurlijk met de handen eten, bestek is er niet. Ik voel de volgende buikloop al aankomen. Helaas zijn de engelsen net iets te lang in India gebleven, het geheel wordt namelijk overgoten met thee. En dat is geen pretje als je een beetje koffieverslaafd bent. Ook in de thee wordt melk gegoten en ook hier komt een dik vel op. Jak! Maar goed, het is nat en het is hier warm, dus we doen het ermee. We mogen ook bij de gastheer naar de wc. Een klein hutje op het erf, waar het vreselijk stinkt en de deur niet dicht kan, tenzij je er van binnenuit een steen tegenaan schuift. Het toilet is van het type “gat in de grond” en doorspoelen gaat met een hele vieze emmer. Dat een openbare wc vies is kan ik begrijpen, maar dit is de eigen wc van deze mensen, die maakt je toch af en toe even lekker schoon!?!

Maar we laten dit huisje voorlopig achter ons en gaan lekker varen. We worden verdeeld over 2 bootjes, met elk 6 gasten en een schipper. Wij hebben een hele grappige schipper, genaamd Bendy, die nauwelijks engels spreekt, maar dat maakt niks uit.  Vrolijk peddelt hij ons de kleine watertjes in en het is prachtig. Een enorme rust heerst hier. Aan weerszijden van het water staan huisjes die in het algemeen keurig onderhouden zijn. Elk huisje heeft een trappetje naar het water en daar gebeurt alles. Op heel veel plekken zijn vrouwen de was aan het doen en dat gaat er niet zachtzinnig aan toe! Daarnaast zijn mensen de groente voor het eten aan het wassen, aardappels aan het schillen, pannen aan het afwassen of zichzelf aan het wassen. Ik zag een mevrouw die heel rigoureus haar armen, gezicht en zelfs haar oren aan het inzepen was. De rest van haar lichaam zat verstopt onder een grote jurk en werd zo te zien niet gewassen. Een beetje dubbel. Er staat iemand zijn tanden te poetsen. Mensen hebben hier prachtige gebitten, zeker als je het vergelijkt met Indonesië of de Filippijnen, maar daar doen ze dus ook wel iets voor.

Het is alsof we door een film varen, overal gebeurt wel iets. Zo sleept een mevrouw een gasfles naar het water en even later verschijnt een boot, die de lege gasfles meeneemt en een volle achterlaat. Er zijn ook mensen die dingen verkopen vanaf het water, vis bijvoorbeeld. Ook zien we een boot helemaal gevuld met gigantische kokosmatten. Dit gebied staat bekend om de productie van kokos-touw en daar worden duidelijk matten van geweven. Halverwege mogen we even van boord om bij een kerk zo nodig even te plassen en lopen we tussen de rijstvelden door, die ze hier ook hebben, naar een piepklein winkeltje waar een mevrouw koffie of thee voor ons zet. Het is bloedheet, maar op het water is het een stuk koeler, dus we gaan weer lekker varen. Om de beurt peddelen we mee met Bendy en dat is eigenlijk best zwaar. Ongelofelijk dat zo’n klein pezig mannetje dit uren achter elkaar kan doen. Om een uur of 3 zijn we weer terug bij het huisje waar we ontbeten hebben. Daar gaan we nu ook lunchen. Iedereen krijgt een bananenblad als bord en daar wordt vervolgens rijst op geschept en eromheen allemaal verschillende prutjes en een stukje vis. Broodje erbij en weer eten met je handen. Als de rijst nou kleefrijst vast, zou dat een stuk makkelijker gaan, maar het zijn mooie losse korrels, vast om het allemaal nog iets uitdagender te maken voor ons. Uiteindelijk lukt het eten toch nog heel aardig en het is lekker. De tafel is wel een slagveld tegen de tijd dat we klaar zijn met eten. Dan is het tijd om afscheid te nemen en lopen we weer terug naar de plek waar de veerboot ons weer op kan halen. Als we terug zijn in Alleppey, staat de tuktuk alweer klaar om ons terug te brengen. Het is echt wel heel strak geregeld allemaal. Eenmaal thuis drinken we nog even een lekkere koffie op het terras bij de binnenplaats, totdat de muggen ons naar binnen jagen. We eten weer bij het leuke tentje van gisteren. Bij thuiskomst is de “huisjongen” weer een prachtige tafel aan het dekken voor andere gasten. We bewonderen zijn werk uitgebreid, hij heeft er echt gevoel voor en ook heel veel plezier in.