Verkennen Luang Prabang

Vervolg 17 september:
Ondanks dat het dorp niet erg groot is, deden we wel een paar uur over een wandeling van een paar kilometer. Het was bloedheet en daar zijn we toch nog niet aan gewend. De vermoeidheid speelde ook een rol. Luaang.Prabang is een mooi plaatsje. Het oude centrum ligt als een uitgestoken vinger tussen de Mekong en de Nam Khan rivier, welke de Mekong als het waren bij de vingertop instroomt. Zoals we al eerder hebben gezien is het water in de rivieren hier oranje van kleur en stroomt behoorlijk snel. We hebben op de plek waar de rivieren bij elkaar komen een poos op een terrasje gezeten, genietend van een heerlijke lime en verse munt shake. Halverwege bedacht ik pas dat we geen ijsblokjes mogen. Nou ja, we zien wel of het ok was of niet. Omdat dit hele plaatsje op de werelderfgoedlijst staat zijn er erg strenge regels mbt bouwen en is er dus helemaal geen hoogbouw. Dat geeft het een heel vriendelijke en bijna dorpse uitstraling. De bouwstijlen zijn een mix tussen Frans koloniaal en Aziatisch en dat is wonderwel uitgepakt. De Fransen hebben Luang Prabang niet zozeer bezet, maar de Franse viceconsul heeft de Laotiaanse koning gered toen Laos overvallen werd door China. Vanaf dat moment besloot het Laotiaanse koninkrijk samen te werken met de fransen. De fransen hebben geholpen met de wederopbouw en dat is dus overal nog te zien. Het is hier opvallend rustiger dan in andere Aziatische steden en het verkeer is totaal niet hectisch. De mensen zijn zonder uitzondering supervriendelijk. Het barst hier van de winkeltjes waar je sieraden en zelfgeweven stoffen kunt kopen en ook aan barretjes en restaurantjes is geen gebrek.
Aan het eind van de middag zijn we even gaan zwemmen en daarna eten in het dorp, verhaaltje geschreven en om half 12 naar bed.