Dag 5, Transport naar Vang Vieng

De dag begint met inpakken. Licht bepakt als we zijn met onze backpackers rugtassen duurt dit een eeuwigheid. Vlug een ontbijtje naar binnen werken en de minibus in voor ons transport naar Vang Vieng.

Ondanks het socialistische beginsel, tegen het communisme aan, van het Laotiaanse bestuur, is daar in de minibus weinig van te merken. Letterlijk elke centimeter die beschikbaar is is benut om passagiers plekken te creëren. Zo is de kofferruimte opgeofferd aan een extra rij stoelen. Het zijn de zogenaamde ‘hoofdstoot’ stoelen, want van enige vering achterin is geen sprake. We vinden ons plekje in het midden van de van en gaan op weg. Eerst van hotel naar hostel voor de ene na de andere passagier. Tassen gaan onder de banken en op de stoelen. Ik begin het idee te krijgen dat haringen in een ton het nog ruimer hebben, zo vol gepropt zitten we. Uiteindelijk vindt de chauffeur het dan toch voldoende. Over de bergen gaan we voor een 5 uur durende rit. Gelukkig is de weg deels onverhard langs steile afgronden zonder vangrail, zodat we maximaal kunnen genieten van de afwezige vering, ook op onze plaatsen. Klein als ik ben zitten mijn knieën stevig tegen de stoel voor me aangeperst en ik heb medelijden met onze langere mede reisgenoten. Halverwege de reis besluit de chauffeur volledig voor ons vermaak nog even een band te verwisselen alvorens we dan toch eindelijk aankomen op onze nieuw bestemming, party-town Vang Vieng. De stevig bas komt ons al tegemoet als we in ons hotel inchecken.

Deze plaats heeft vooral naam gemaakt dankzij het ‘tuben’. Met een rubberen band de rivier afzakken langs talloze barretjes. Bij elk barretje stop je voor een aantal welverdiende shotjes om vervolgens weer verder de rivier af te zakken. Na een behoorlijk aantal verdronken backpackertjes gevallen is er dan toch perk en paal aan dit gedrag gesteld. Het aantal toeristen is hierdoor wat afgenomen, maar het karakter van het plaatje is toch gebleven. Vang Vieng heeft echter ook een prachtige omgeving vol met rijstvelden, Karst gebergte en pittoreske riviertjes en dat is wat wij voornamelijk gaan bekijken via fiets, kajak, scooter, buggy en als het goed is via luchtballon, maar dat alles is voor de volgende dagen.

We verkennen het plaatsje en ondanks dat het vooral uit de grond gestampt is voor de toeristen kost het ons toch nog behoorlijk wat moeite om een betrouwbaar restaurantje te vinden. Na heerlijk gegeten te hebben en een aardig gesprekje met een ander Nederlands-Chinees stel gaan we voor een traditioneel Laotiaanse massage. Hetgeen zoveel betekent als in allerlei vreemde posities te belanden waarbij ik toch ernstig betwijfel of dat nou wel zo goed voor me is. In het meest extreme geval heb ik twee knieën in mijn rug onder me, die mij omhoogduwen terwijl mijn handen omlaag getrokken worden en mijn voeten omlaag bungelen. Zo word ik gedwongen een hoepel na te doen en dat is met de flexibiliteit van een aardbei zeker geen sinecure te noemen. In ieder geval een ervaring om bij weg te dromen. Tot morgen.