Zondag 12 november, olifanten, massage en Katakali

Zondag 12 november, olifanten, massage en Katakali

Vandaag willen we naar het olifantenkamp. Er zijn er twee, één in het dorp genaamd “Elephant Camp” en één 6 km buiten het dorp, genaamd “Elephant Junction”. De eerste zijn we gisterenavond langs gelopen en maakte een trieste indruk, de Elephant Junction staat wel erg goed aangeschreven.

Mijnheer Haroun, van onze Green Leaf Homestay heeft voor ons een tuktuk gegeregld, die ons er zal brengen en ook weer ophalen voor 150 roepies, iets meer dan 2 euro. We hebben het nog gehad over waarom we precies naar het verder gelegen olifantenkamp willen en dat is hem helemaal duidelijk.

Opgewekt stappen we in de tuktuken na een rondje door het dorp vertelt de chauffeur dat we er zijn. Nu al??? Lekker snel! We stappen uit en kijken wat verdwaasd om ons heen. Het lijkt hier verdacht veel op het straatje waar we gisterenavond doorheen liepen. Is dit echt Elephant Junction? Neeee natuurlijk niet, dat ligt 6 km buiten het dorp. Maar daar zouden we toch heen gaan? Met een zucht stapt de chauffeur weer in, en wij ook. Truc mislukt! Dit was dan ook de enige keer dat iemand geprobeerd heeft ons op te lichten (misschien een beetje groot woord voor naar de verkeerde plek brengen).

Na een mooi tochtje over het platteland komen we dan toch bij het goede olifantenkamp aan. Het ziet er mooi verzorgd uit en er zijn 5 olifanten. Die zijn daar allemaal terecht gekomen omdat ze op de één of andere manier niet in het wild konden blijven. Onze olifant, genaamd Ramba, had bijvoorbeeld een gebroken poot en een blind oog toen ze hier 20 jaar geleden kwam. Ze is nu ongeveer 35 en ziet er prima uit. Hoewel we ooit hebben afgesproken nooit meer op een olifant te rijden, hebben we toch een kort tochtje gemaakt. Het zag er allemaal goed uit, zacht deken op de rug ipv zo’n harde houten stellage als je meestal ziet. De huid van de olifant is heel gevoelig. Ik kriebelde heel zachtjes op haar bil en meteen zwiepte de staart erlangs, om die zogenaamde vlieg weg te jagen. Dat kan natuurlijk toeval zijn, dus ik heb het nog 2 keer geprobeerd, met steeds hetzelfde resultaat. Conclusie; die huid is misschien heel dik, met net zo gevoelig als onze huid.

Na elke 40 minuten “werken” krijgt de olifant 20 minuten rust. Ze worden hier ook niet vastgezet, ze mogen vrij over het grote terrein rondlopen. Toch staan ze meestal onder het grote afdak waar het eten ligt. Zo’n 150 kilo werkt 1 olifant er per dag doorheen. Het moet best duur zijn om een olifant te houden en goed te voeden. Na het wandelingetje krijgen we uitleg over de olifanten. Ze hebben wel allemaal een ketting om hun poot, die rinkelt tijdens het lopen en werkt als een soort kattebel, maar wordt dus niet gebruikt om ze vast te zetten. Jaja zou je denken, maar we hebben goed gekeken bij het olifantenverblijf, maar nergens een betonblok of zo gezien waaraan ze vastgemaakt kunnen worden. Verder verstaat een olifant maar 1 taal, dus een Indisch olifant kan moeilijk frans leren. Jaja, dat zal wel. Het duurt ongeveer 2 jaar om een olifant tam te maken. Ze hebben allemaal 2 mahouds, want als er iets met de ene mahoud is, moet de andere het kunnen overbnemen. Ze luisteren ook alleen naar naar hun eigen mahoud. Onze olifant deed alles wat ze moest doen op commando, er was geen stok of zo bij nodig, gelukkig.

Nu mogen we onze “eigen” olifant voeren. Enorme blokken pompoen worden in vlot tempo naar binnen geschoven, die zijn kennelijk heel erg lekker. Ze doet zelf haar mond al open en als je er dan zo’n stuk pompoen in stopt, dan wordt een gigantische tong daaromheen gerold en wordt het vlot naar binnen geschoven. Wel een raar gevoel, zo’n gigantische tong over je hand. Het is dan ook een slijmerig gebeuren. Maar alles voor de olifant, he!

Daarna mocht je nog met je olifant in bad, maar het enige doel daarvan was dat de olifant op commando jou een sluf-douche zou geven. Daar hebben we maar voor bedankt. Ramba demonstreert nog wel hoe ze zware stukken hout kan verplaatsen. Heel handig doet ze dat. Daarna is ons olifantenavontuur weer voorbij. Het was toch weer leuk!

We gaan terug naar huis en zeggen tegen mijnheer Haroun dat we even gaan winkelen. In werkelijkheid willen we een massage en naar een Katakali-show, maar we zijn een beetje bang geworden voor al zijn goedbedoelde regelwerk. Straks moet ik weer 6 theaters langs om het juiste te vinden, waarvoor we kaartjes hebben met maarliefst 1 euro korting.

Maar eerst maar eens een massagesalon vinden. We gaan voor een op tripadvisor goed beoordeelde salon, waar we 2 europese vrouwen ook al enthousiast over hadden horen praten. We hebben allebei last van onze nek en schouders dus het wordt een behandeling van anderhalf uur, het eerste uur een gewonen massage, gevolgd door een soort “stempel-techniek” met een zakje gevuld met speciale kruiden en gedompeld in behoorlijk heet water. Eigenlijk massage met een enorme theezak dus. Perfect tegen rugklachten!

We moeten allebei apart, ik met een mevrouw mee en Fer met een meneer. Ik kleed me uit tot mijn onderbroek, maar dat is niet goed genoeg, die moet ook nog uit. Is dat echt nodig? Ja! Ik krijg een afschuwelijk papieren schaamlapje omgebonden wat aan de achterkant gestrikt wordt, met een soort string tussen de billen door. Dan moet ik rechtop gaan zitten voor de hoofdmassage. Gelukkig vraagt de mevrouw nog of ik een plens olie in mijn haar wil. Nee alstublieft niet. Dat weet ik nog van Sri Lanka. Na 6 keer wassen was het er nog niet uit. Dus dan maar een droge hoofdmassage. Er komen enorme bossen haar uit mijn hoofd, maar misschien helpt het tegen de hoofdpijn, dat hoop ik dan maar. Dan moet ik liggen en krijg is de rest van de massage. In een hoekje van de kamer is een butagasstelletje aangestoken en daar staat een pannetje olie op. Dat begint vervaarlijk te pruttelen. Ik wordt een beetje ongerust, ze gaat me toch niet frituren? Maar ik kan ook niet verzinnen waar het anders voor zou zijn. Het blijkt inderdaad voor mij, maar wordt tussen 2 bakjes een paar keer heen en weer gegoten tot het alleen nog maar heel heet is. Daar wordt ik vervolgens mee gemasseerd. De olie vloeit overvloedig en het wordt één grote glibberpartij. Dan nog de stempelmassage met de kruiden. Gloeiendheet wordt het zakje met kracht over mij rug gestemepld, een half uur lang. Ik moet zeggen dat het op een bepaalde manier wel prettig voelt. Maar de kruidenthee die eruit vloeit, maakt alles nog veel glibberiger. Dan is het klaar en moeten we proberen de olie weer een beetje van me af te krijgen voor het aankleden, want het komende uur mag ik nog niet douchen. Ik denk dat dit mijn laatste Ayurvedische behandeling ooit is geweest. Fer is ook klaar en heeft een vergelijkbare ervaring, alleen had hij niet een schaamlapje maar een schaamzakje.

Dan is het alweer bijna tijd voor onze Katakali-voorstelling. We hebben zelf de kaartjes gehaald en weten dus waar we moeten zijn. Katakali is een kunstvorm waarbij vooral met gelaatsuitdrukkingen en subtiele handgebaren een heel verhaal wordt verteld. Het is heel erg moeilijk om te doen en de acteurs doorlopen een jarenlange opleiding. Ze kunnen alle delen van hun gezicht onafhankelijk van elkaar bewegen, voorhoofd, ogen, wangen, kin en nek. Ze kunnen met hun gelaat heel duidelijk emoties overbrengen en daarnaast zijn er nog tientallen subtiele handgebaren. Dus zonder een woord te spreken wordt op deze manier een heel verhaal verteld. Een Katakali-voorstelling kan uren duren, maar dit was een voorstelling voor beginners. En grappig genoeg zijn we bijna de enige westerlingen in de zaal. Ik vermoed dat al die Indiërs die er ook zitten, toeristen zijn uit andere provincies van India, waar ze Katakali niet kennen.

Als we binnenkomen zijn ze nog bezig met aankleden van één van de acteurs, dit is een proces, dat samen met de schmink ook uren in beslag neemt. Het laatste stukje doen ze dus met publiek, zodat wij ook een indruk krijgen. Er wordt een soort tutu gemaakt van tientallen rijstzakken, waar de acteur langzaam ingerold wordt. Daaroverheen worden dan weer verschillende jurken gedrapeerd en het geheel wordt afgemaakt met een enorme hoeveelheid sieraden. Daarna krijgen we uitleg over de gelaatsuitdrukkingen, die ook gedemonstreerd worden. Uiteindelijk is er nog een stukje te zien van hoe zo’n show er dan uiteindelijk uitziet. Leuk om mee te maken. Moe maar voldaan rollen we een uur later weer naar buiten. Nu gaan we naar Grandma’s kitchen, een restaurantje wat we gisterenavond al gespot hebben en waar ze niet moeilijk doen over een biertje. Het is een enorm leuk tentje en we snappen er niks van dat we gisteren weer naar zo’n sfeerloos bierhol zijn gedirigeerd. Dit wordt voorlopig onze stamkroeg. En daarna lekker onder de wol, morgen gaan we kamperen!