Woensdag 15 november, doorreis naar Alleppey alias Alappuzha

Woensdag 15 november, doorreis naar Alleppey alias Alappuzha

 Vandaag is het tijd om afscheid te nemen van de overgedienstige mijnheer Haroun en helaas ook van de lieve hond, die ons gedurende ons verblijf geadopteerd heeft en overal met ons naartoe ging gedurende onze dagen hier. Bij wie ze hoort weten we niet, maar vaak pikt ze ons al op in het straatje waar we wonen. Heel erg leuk, maar ook eng, omdat het verkeer hier zo griezelig is en ik het niet op mijn geweten wil hebben dat ze wordt aangereden omdat ze zo graag met ons mee wandelt. We gaan maar weer eens met de taxi, dat lijkt toch de snelste manier van reizen hier, ook al halen we meestal nog geen gemiddelde snelheid van 30 km/u over zo’n hele trip. Het einddoel is Alleppey, wat ook wel Alappuzha wordt genoemd. Waarom 1 stad 2 namen heeft is ons niet duidelijk geworden. Alleppey staat bekend als opstappunt voor boottochten over de zgn backwaters. Een zeer uitgebreid stelsel van rivieren en watertjes een aantal kilometer achter het strand. Je kunt hier tochten over maken op een zgn houseboat, dit is een tot varend huisje omgebouwd rijst-vrachtschip. De houseboats zien er meestal prachtig uit, variërend van kleinere exemplaren met een soort rieten huisje erop, tot hele grote, met meerdere kamers en hele rijen airco’s aan de buitenkant. Je kunt hierop een soort minicruise maken en dat was ons plan, totdat we hoorden dat die grote boten vooral over de grote wateren en meren varen, waar je weinig meekrijgt van het dagelijkse leven in de kleine dorpjes. En daar gaat het ons juist om. Dus we gaan proberen een kano-tocht te regelen door de kleine watertjes.

De taxi brengt ons in een kleine 4 uur in Alleppey. Onderweg belt de chauffeur wel 4 keer met het hotel om de weg te vragen. Ze zullen wel tureluurs van hem zijn geworden, maar uiteindelijk komen we dan aan bij Alasr heritage Home. Het is een ongeveer 600 jaar oud gebouw en heeft portugese en nederlandse invloeden. Gek genoeg is de bouwstijl Marokkaans, namelijk die van een riad (huis gebouwd om een binnenplaats). Het is een prachtig gebouw met ruime kamers, hoge plafonds en prachtige houten vloeren. We worden hartelijk ontvangen door Ryas, de eigenaar van dit hotel. Als we naar de kamer gebracht worden, zien we al een bloem aan de deur. Bij binnenkomst blijkt de hele kamer met verse bloemen versierd te zijn, het bed ligt er helemaal vol mee. Ook de tot pauwen gevouwen handdoeken zijn met bloemen versierd. De kamer is licht, ruim en schoon en er is een leuk zitje voor de deur, aan de binnenplaats. We zitten vlak bij het strand, dus gaan dat eerst maar eens verkennen. Daar moet ook de één na oudste vuurtoren van India zijn. We zijn benieuwd!

We zijn ook wel erg blij verlost te zijn van de bouwplaats voor de deur waar we in Kumily 3 dagen op uitgekeken hebben. De weg naar het strand is simpel, gewoon steeds rechtdoor lopen. Dan houdt opeens de weg op en moeten we over een treinspoor heen klimmen, daar waar geen spoorwegovergang is. Klopt dit wel? Jawel, natuurlijk klopt dat, geen probleem toch, gewoon over een van de bielzen lopen. Dan komen we bij het strand, althans, bij een kilometers lange bouwput aan het strand. Graafmachines, lassers, metselaars, aggregaten en compressoren. Het is een oorverdovend lawaai. Ze hebben hier het onzalige idee opgevat om een snelweg aan te leggen langs het strand. Het strand zelf is prachtig. Heel breed, mooi zand, rustige zee…dat wordt nu allemaal verpest. Wij kunnen er niet bij met ons verstand. We waren van plan om met de voetjes in het zand en een drankje naar de zonsondergang te kijken, maar dat wordt lastig zo. En kennelijk liggen ze achter op schema, dus er wordt tot ver in de avond doorgewerkt. We drinken toch maar een biertje, bij een hotel dat net klaar is en wat onze tweede keus was geweest om te verblijven. Blij dat we daar niet zitten met al dat gezaag en geboor voor de deur. Dan lopen we terug langs het strand en nu het donker is valt één restaurantje op door de gezellige verlichting in een tuin. Daar gaan we eten en uiteindelijk komt het allemaal goed.

Op de terugweg vinden we dan toch nog de vuurtoren, die we op de heenweg gemist hadden. En waarom? Hij staat 500 meter landinwaarts! We hopen maar dat de schippers die hierop moeten navigeren dat ook weten. Wie heeft in vredesnaam bedacht om de vuurtoren daar neer te zetten? Maar goed, het is ook de één na oudste van India, dus ze hadden nog niet veel geoefend toen deze gebouwd werd.

Bij thuiskomst zien we een prachtig gedekte tafel, weer helemaal versierd met bloemen en kaarsen. Dat is voor andere gasten, die een kookworkshop doen en hier straks gaan eten. We hebben bijna spijt van ons etentje aan het strand. Morgen gaan we kano-en door de backwaters!