Aankomst Kumily en Kalari show

Zaterdag 11 November

We staan op met de wetenschap dat we weer een overgangsrit voor de boeg hebben. 140 kilometer in ongeveer 4 uur voor 3500 roepia ( ± 49 euro). Het moet ons naar Periyar Tiger reserve in Kumily brengen.

De rit gaat voorspoedig en zonder al te veel incidenten. Slechts eenmaal kust onze zijspiegel de gekleurde bast van een Indiase bus tijdens een inhaalmanoeuvre in, inderdaad, een bocht. Nu lijkt zo’n overgangsrit saai, maar dat is het meestal niet. Je krijgt een inkijkje hoe het land eruitziet. De dorpjes, de velden, de gewoontes en het landschap. Vaak wil de chauffeur nog wel enige uitleg geven over wat we zien. Daarnaast is het altijd spannend waar we terecht gaan komen, voldoet het aan onze verwachting of valt het op het eerste gezicht tegen. Kortom, dat is reizen, de confrontatie aangaan met alles wat in ons kleine kikkerlandje zo gewoon en vanzelfsprekend is, maar vaak in het ‘buitenland’ een schaars goed is.

Kumily is een klein stadje dat toegang verschaft tot het meest commerciële nationale park van Kerala. Normaal gesproken houden we niet zo van commercieel, maar er is hier wel het een en ander aan bijzondere dingen te zien. Zo zijn er wilde olifanten, reuze eekhoorns, véél en dan bedoel ik ook echt veel, spinnen, Indiase bizons en natuurlijk de tijger! Aan olifanten geen gebrek, maar slecht 35 tijgers. Spannend, wie weet hebben we geluk.

Aangekomen in ons nieuwe stadje blijken we een prachtige ruime kamer te hebben. Op de beschrijving stond met balkon, waar dan weer geen foto van was te zien en nu weten we waarom. Het balkon is meer het pad naar de trap en bovendien zijn ze net aan het bouwen geslagen naast ons. Een grote graafmachine heeft een gigantisch gat gegraven in de overigens vuurrode aarde. De eigenaar van deze homestay is een vriendelijke moslim, die het liefst de hele dag aan een stuk door praat. Hij is ook zeer nederig en schaamt zich niet dat veelvuldig te tonen met name naar Arjenne toe, best bijzonder voor een moslim. “Yes, mam. Of course madam. No problem. Right away,” zijn zomaar wat veel gebruikte kreten. Hij biedt aan voor ons kaartjes te halen, zodat hij wat korting kan regelen. Toegang tot het park, theater, wat we maar willen, het scheelt ons zomaar 20%. Vooruit dan maar denken we, we blijven toch echte Hollanders en kunnen de kans op een beetje korting niet laten lopen.

Eerst wandelen we naar de ‘Forest eco office’ toe, vergezeld door de assistent van de homestay. Daar boeken we een overnight stay in een jungle kamp voor de dag na morgen. Hiken, birdwatching, boating en een jeepsafari wachten ons aldaar. Voor vandaag doen we echter rustig aan. We krijgen inderdaad korting en zien de assistent even later op weg gaan om voor ons kaartjes voor een Martial Arts voorstelling te kopen. Wij worden geacht te wachten in een zogenaamde “Wine and Beer’ huis. Nou dat klinkt niet onplezierig, dachten we zo.

Na even zoeken hebben we de locatie gevonden. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar als ik aan bier denk, denk ik aan twee dingen. Een prachtig terras aan het strand, onderuitgezakt met de voetjes in het zand en een dubbele portie bitterballen voor je snufferd of een lekker oud bruin café met een houten bar en gezellig geroezemoes op de achtergrond. Zei ik niet iets over de confrontatie aangaan met wat voor ons gewoon is?

We lopen dus de zaak in waarbuiten op een bord ‘Wine and Beer” te zien was. We zien een tafeltje en dorstig als we zijn marcheren we er gelijk op af. Voordat we echter ons walhalla hebben kunnen bereiken, worden we met militaire precisie onderschept door de ober. Als twee krijgsgevangene worden we afgevoerd naar wat later zou blijken, het strafklasje. Een aparte ruimte achter in het gebouw. Rechthoekig, zonder enige versiering met wat tafeltjes langs de muur in een verlichte ruimte zonder ramen. Achterin zit een man in zijn eentje te drinken en voorin verschijnt af en toe het verveelde gelaat van de ober. Nu ben ik niet gelovig, maar toch ontsnapte mij hier even een: ”mijn God, waar zijn we nu weer beland?” We slurpen het bier naar binnen alsof het water is en worden net op tijd ontzet door de zwijgzame maar trouwe assistent van de homestay. Hij heeft de kaartjes. We bedanken hem vriendelijk en gaan op weg om het dorpje nog even te verkennen alvorens we acte de presence moeten geven op de ‘Martial arts show’.

Zo wandelen we wat rond richting het theater zodat we straks weten waar we moeten zijn. De Lonely Planet heeft duidelijk aangegeven waar het theater zich bevindt en al snel hebben we het gevonden. We vervolgen onze weg langs nog meer shops, passen wat te kleine kleding en gaan op zoek voor nog een laatste kop koffie voor de voorstelling. Uiteindelijk vinden we een hotel, met een al even gezellig uiterlijk als de wine and beer bar. Er is echter niks anders dus nemen we plaats tussen de schalen met lopend buffet voor een kop koffie. Met nog 5 minuten te gaan en nog nog een half kopje koffie te gaan, vragen we de rekening en koppen we de koffie weg. Heupwiegend als een volleerd snelwandelaar spoeden we ons naar het theater en komen we klokslag 6 uur aan. Perfect, grijns ik tevreden.

We vervoegen ons in de rij voor de ingang met de kaartjes present. Bij de kaartjes-scheurder aangekomen, krijgen we te horen: “wrong building, you need the one behind you.” Shit, nou ja, vlug naar het andere gebouw dan maar. Weer in de rij: “Sorry, that show is not here.” He, hoe kan dat nou. Snel rennen we terug naar de ticket office aan het begin van het terrein. De verkoper stuurt ons echter weer terug naar het gebouw en verzekert ons dat het echt goed is. Terug in rij zien we andere mensen met dezelfde soort kaarten en voelen we ons toch verzekerd dat we goed zitten. Weer aangekomen bij die lul die ons net wegstuurde krijgen we wederom te horen dat we niet naar binnen kunnen. Ja, hier is wel een een martial arts show maar je hebt kaartjes voor een andere show vertelt hij ons nu. Je moet het gebouw hiernaast hebben. Allerlei verwensingen komen nu langzaam naar boven opborrelen, maar ik uit ze niet en we gaan snel op weg naar het naast gelegen gebouw. Voordat we daar überhaupt bij de ingang zijn aangekomen worden we al weer weggestuurd. Die kaartjes zijn voor een ander theater. We krijgen weer een gebouw aangeduid en na wat later blijkt zijn er ongeveer 6 theaters met dezelfde show. We doen ze allemaal aan totdat we bij de allerlaatste en ongeveer 20 minuten te laat, van een uur durende voorstelling, de juiste hebben gevonden.

Arjenne was er allang klaar mee. “Volgende keer halen we gewoon weer zelf onze kaarten,” herhaalde ze slechts een keertje of tien. Kalaripayattu, zoals deze vorm van martial arts heet, is echter best iets bijzonders. Het is een van de oudste martial arts vormen en ze claimen zelfs de grondlegger van alle andere vormen te zijn. Behendigheid met wapens, gecombineerd met yoga geeft het een prachtige show. Uiteindelijk zijn we toch nog tevreden dat we het grootste deel nog hebben meegemaakt. Bij het verlaten van het theater krijgen we nog een prachtige zogenaamde derde oog, rode stip op ons voorhoofd. Het ziet er meer uit als een verschrikkelijke hoofdwond dan een uitgebreid gezichtsveld. Het levert de nodige hilariteit op en na een poging de stip weg te vegen blijkt ons hele voorhoofd in een hoofdwond te zijn veranderd.

We besluiten de avond op zijn Indiaas bij de pizzeria. Even een dinnertje zonder curries en chilli pepers, maar gewoon lekker weghappen in een Amerikaanse, dikke bodem, pizza.

Morgen wacht ons een olifanten rit en een massage. Voor nu, oogjes dicht en snaveltjes toe.